________________
પૂજ્ય શ્રીમોટા ઃ જીવનચરિત્ર
૧૩ થતી ગઈ અને જીવનનું ધ્યેય જાણે મળી ગયું હોય તેમ લાગ્યું. નામજપની અખંડ સાધનામાં તેમને આનંદ આવવા લાગ્યો. નામજપ દ્વારા જ ઉચ્ચ સ્થિતિ પ્રાપ્ત કરી શકાય છે તેની પ્રતીતિ થવા માંડી. દિવસનો મોટો ભાગ તેમ જ રાત્રિના સમય દરમિયાન પણ નામજપની લગની લાગી. ૧૬-૧૬ કલાક સુધી નામસ્મરણ થવા લાગ્યું. અખંડ નામસ્મરણ સાધનાનું તપ સિદ્ધ થયું. એ જ અરસામાં અંત્યજ સેવા મંડળે બોરસદ તાલુકાના બોદાસ ગામે અંત્યજ આશ્રમ શરૂ કરવાનો નિર્ણય કર્યો. ચુનીલાલ સૌ કાર્યકરોની સાથે ત્યાં ગયા. આશ્રમથી દૂર સૌ ખેતરમાં સૂવા માટે ગયા. ઠક્કરબાપા એક બાજુ સૂતા હતા. રાતે એક ઝેરી નાગ ચુનીલાલના સાથળે કરડ્યો. મગજમાં સખત ઝાટકો લાગ્યો. ગાંધીજીની સૂચના યાદ આવી કે જેને સાપ કરડ્યો હોય તેને બેભાન થવા દેવો નહીં. જાગતો જ રાખવો જોઈએ. તેમણે જાગતા રહેવા માટે મોટેથી “હરિ ઓમ'ના જપ જપવા માંડ્યા. બીજા બધા જાગી ગયા. સૌને ખબર પડી. તેમને સાપ ઉતારવા માટે બેત્રણ ગામોમાં લઈ જવામાં આવ્યા. પરંતુ કશું પરિણામ આવ્યું નહીં. છેવટે ડૉ. કૂકના દવાખાને આણંદ લઈ ગયા. ડૉકટરે તેમની હોજરીમાંથી ઝેર કાઢી નાખી તપાસ કરાવી. ડૉકટર કૂક નવાઈ પામ્યા. ઝેર ખૂબ જ કાતિલ હતું. ચુનીલાલની જગ્યાએ બીજું કોઈ હોત તો બચી જ શક્યું ન હોત. ડૉક્ટરે પણ કહ્યું કે ઈશ્વરના સતત સ્મરણથી- ઈશ્વરકૃપાથી જ આમ બન્યું છે. એ વખતે સતત ૭૬ કલાક સુધી અખંડ નામજપ ચુનીલાલે કર્યા હતા. આમ સર્પદંશ આશીર્વાદ રૂપ થયો. અને પછીથી તો અખંડ નામસ્મરણ સહજ થવા લાગ્યું.
