________________
૨૨
પૂજ્ય શ્રીમોટા માટે લાખો રૂપિયાનાં દાન પૂ. શ્રીમોટા તરફથી અપાયાં છે. માનવકલ્યાણ આંતરબાહ્ય રીતે થાય, એના દ્વારા માનવગુણ અને ભાવનો વિકાસ કરી શકે એવાં એ દાન હતાં. સમાજનો સ્તર ઊંચો આવે, એ માટેના ભગીરથ કાર્યના મૂળમાં આધ્યાત્મિક અભિગમ તો દેખાય જ છે.
પૂજ્ય શ્રીમોટા કવિજીવ હતા. બી.એ.માં ગુજરાતી વિષય રાખેલ. સાધનાકાળ દરમિયાન તેમની ભાવ અભિવ્યક્તિ સવિશેષ પદ્યમાં કાવ્યસ્વરૂપે જોવા મળે છે. સરળ બાની અને છંદોબદ્ધ રચનાઓ વધુ છે. ઉપદેશ રૂપે બોલવાનું તેમને પસંદ નહોતું. તેથી જ તો મૌનમંદિરો સ્થાપી શક્યા છે. ભક્તો સાથેની પ્રશ્નોત્તરી તેમ જ ભક્તો પરના પત્રો દ્વારા સાધના વિશેનાં તેમના મંતવ્યો ગદ્યમાં છે. લગભગ ૭૦ જેટલાં પુસ્તકો પ્રગટ થયાં છે. આ રીતે તેમનું સાહિત્ય ગદ્ય કે પદ્ય આધ્યાત્મિક કોટિનું જ છે.
ઉત્તરોત્તર તેમનું શરીર દિનપ્રતિદિન ઘસાતું જતું હતું. જ્યારે તેમને લાગ્યું કે આ શરીર હવે ‘લોકકલ્યાણ માટે ઉપયોગમાં આવી શકે એમ નથી ત્યારે શરીરનો આનંદપૂર્વક ત્યાગ કરવા નિર્ણય કર્યો. એમની ઈચ્છા હતી કે શરીરત્યાગ સમયે લોકો બહુ જાણે નહીં, કોઈ સ્મશાનયાત્રા કાઢે નહીં, ફૂલહાર ચડાવે નહીં, જીવદશાની વૃત્તિનાં બધાં માનપાનથી એ પર હતા એટલે અંત:કાળ એવો જ ઈચ્છતા હતા. તા. ૧૯-૭-'૭૬ના દિને દેહત્યાગનો નિર્ણય લઈ તા. ૨૨ -૭- '૭૬ના દિને ફાજલપુર જઈ બેચાર વ્યક્તિઓની હાજરીમાં તેમણે પાર્થિવ શરીરથી મુક્તિ મેળવી.
