________________
૨.૮
પૂજ્ય શ્રીમોટા રાખીને ત્યાં પુરુષાર્થ કરવાપણું રહે છે.
આપણા સાધનાના માર્ગથી જીવનમાં મળેલાં સ્વજનોને આપણા માટે કોઈ આડુંઅવળું પ્રકટે તો આપણે થોભવાની જરૂર નથી, વિચારવાની પણ જરૂર નથી, પણ ચેતવાની જરૂર ખરી. આપણે આપણું પૂરેપૂરું તપાસી લઈએ. આપણે તેવા પ્રકારની સમજણને સ્વજનના દિલમાં ઉતારવાને સમતા ને શાંતિથી મથીએ. તે સમજે તો ઉત્તમ, ન સમજે તો આપણે તેના વિશે મનમાં કશું ન સંઘરીએ. સદ્ભાવ વધારીએ. આપણે આપણા માર્ગમાં દઢ રહીએ. તે કાળની આપણી તટસ્થતા સાત્વિક ભાવનાના રસવાળી હોવી ઘટે. આપણે જેમ જેમ સાધનામાં આગળ વધતા જઈશું તેમ તેમ જીવનમાં સંગાથી જેવા સ્વજનના જીવનથી આપણે જુદા પડતા જવાના. તેમની અને આપણી સમજણ જુદી જુદી થવાની. પરસ્પરનાં દષ્ટિ, વૃત્તિ ને વલણ પણ નોખા નોખાં થવાનાં. એકબીજાની દિશા પૂર્વ-પશ્ચિમ થવાની. આવી સ્થિતિમાં સાધકનો ધર્મ બેવડો -તેવડો છે. એક તો પોતે પ્રથમ સંપૂર્ણ, શાંત, પ્રસન્નચિત્તવાળા, સમતાવાળા થવું ને વર્તવું. બીજું, પોતાનાથી કરીને મળેલાં સ્વજનોની પ્રકૃતિને, તેના સ્વભાવને પારખી પારખીને આપણાથી કરી તેઓ જેવું જેવું વિચારે, સમજે, મળે ત્યાં ત્યાં આપણે એકદમ આમ કે તેમ તણાઈ ન જવું કે તેમાં ઘૂસી ન જવું. મૌન ધારણ કરવું. તે બધું થયા કરે છે તેનો હેતુ પારખવો, આપણે સાધનાના ગુણમાં તેનાથી કરીને હાલી ઊઠીએ નહીં તે તો ખાસ જોવાનું છે. એટલે સ્વજનના તેવા વર્તનમાં આપણે રસ પણ નથી લેવાનો, તેમ તેમને તોડી પાડવાના પણ નથી. આપણા
