________________
૧૬.
પૂજ્ય શ્રીમોટા ચુનીલાલ ભગત તો બધું જ છોડવું પડે તો તેની તૈયારી સાથે જ આવેલા. હવે તો સાધનાની દિશા મળી ચૂકી. સતત અખંડ નામસ્મરણ ચાલુ જ હતું. છતાં મનની તૃષા છીપી ન હતી. તેમણે જુદા જુદા અવધૂતોનો પરિચય સાધવા માંડ્યો. સાધનામાં દઢતા તો આવતી જતી હતી. જ્યાં રાતવાસો કરે ત્યાં શચ્યા તો “ભૂમિતલ' હતી. નડિયાદના સંતરામ મંદિરમાં અનેક સાધુમહાત્માઓનો સત્સંગ કરવાનું તેઓ ચૂકતા નહીં. વર્ષમાં એક વાર એકાદ માસ જેટલો સમય કાઢી ક્યાંક એકાંત, નિર્જન, વસ્તીથી દૂર એવા સ્થળે એકાંતિક સાધના માટે ચાલ્યા જતા.
સાધનાના માર્ગે તે આગળ વધવા માંડ્યા. તેમાં વિદનો પણ એટલાં જ આવતાં રહ્યાં. પ્રલોભનો પણ મળે જ. મેલી વિદ્યાના ઉપાસક એવા એક પંડિતજીએ તેમને પ્રલોભન આપી એ માર્ગે લઈ જવા કોશિશ કરી પણ તેમને નિષ્ફળતા મળી. ચુનીલાલ ભગતને એ માર્ગ ગળે ઊતયો જ નહીં. તેમને લાગ્યું કે મેલી વિદ્યાની સાધનાથી સાકારરૂપ જે તે વિષય ધારણ કરી શકે તો ભગવાન પ્રત્યેની ઊર્ધ્વગામી સાધનાનો વિષય સાકારરૂપ કેમ ધારણ ન કરે ? આવા વિચારથી એમની સાધનાના અભ્યાસમાં વિશ્વાસ અને શ્રદ્ધાથી નવો પ્રાણ પુરાયો.
એક વખત એકાંતિક સાધના માટે નર્મદાના ધૂંવાધાર સ્થળે ગયા. ધોધના ભયંકર અવાજથી સામાન્ય લોકો ગભરાઈને ભાગતા હોય, ત્યાં ડાબી બાજુએ એક ગુફા જેવું જોયું - તેમાં બેસીને સાધના કરવા અંતરમાંથી ફુરણા થઈ. ધ્યાનમાં બેઠા અને આખો દિવસ એ ગુફામાં પસાર કર્યો. આ ઉપરાંત મધ્ય પ્રદેશમાં ઉપરથી દોરડું બાંધીને ઊતરાય
