________________
૧૦.
૧૧.
૯. વળી, ખુદ મહાવીરસ્વામી પણ આ ગિરિ ઉપર આવ્યાનો શાસ્ત્રીય
ઉલ્લેખ છે. “વીરજી આવ્યા રે વિમળાચલ કે મેદાન.” બીજાં પણ સ્થાનો દેવની પ્રતિષ્ઠા વગેરે કારણે અબાધિત રહેવા જોઈએ. મને પોતે એક બનાવનો અનુભવ છે. સાક્ષાત્ મેં મારી નજરે જોયો છે, જાણ્યો છે. તે ટાંકું છું. વિક્રમ સં. ૧૯૭૦-૭૧ની આસપાસ હું અમદાવાદમાં રહેતો હતો. આચાર્ય શ્રી વિજયનિતિસૂરિશ્વરજી મહારાજ પાસે તે વખતે હૈદરઅલી નામના એક મુસલમાનભાઈ આવતા હતા, તે તદ્દન મૂંગા હતા, પણ સરળ સ્વભાવી હતા. લોકોને પાટીમાં લખીને જીવદયા પાળવાનું સમજાવતા હતા, માંસાહાર છોડાવતા હતા. જીવદયાનો બોધ આપનારી ચોપડીઓ વહેંચતા હતા. જનસમુદાયના એકત્ર થવાના પ્રસંગોમાં ખાસ પહોંચી જઈને પોતાનું એ કાર્ય ચાલુ રાખતા હતા. તેના હૃદયની પિછાણ કરીને પૂજ્ય આચાર્યશ્રીએ તેને શ્રી શત્રુંજય ગિરિરાજની યાત્રા કરવા માટેનો ઉપદેશ આપ્યો અને તેમનું મન જોઈને નિયમ પણ આપ્યો. મારી સાથે બેસીને કલાકો સુધી પાટીમાં લખી લખીને જૈન ધર્મના પ્રશ્નો પૂછે. હું તેને લખીને સમજાવું. મને તે મુસલમાન ધર્મની વાતો ગુજરાતીમાં લખીને સમજાવે. કુરાને શરીફ તેમને યાદ હતું. તેની પણ વાતો લખે. બોલી તો શકે નહીં. હું અમદાવાદ છોડીને પાટણ રહેવા ગયો. પાટણથી આવી કામ પ્રસંગે હું અમદાવાદ સ્ટેશનેથી પ્રેમ દરવાજે થઈને શહેરમાં જતો હતો. તેવામાં પાછળથી મારું નામ લઈને મને કોઈ બોલાવતું હોવાનો અવાજ મારા કાને અથડાયો, પરંતુ મારું ધ્યાન ખેંચાયું નહીં. છેવટે જોરથી અવાજ આવતાં મેં પાછું વાળીને જોયું, તો મારા પ્રથમના પરિચિત હેદરઅલી: હું તેની તરફ ફર્યો. તે મારી પાસે આવ્યો. મને પૂછયું “ક્યાંથી આવો છો?” મેં કહ્યું પાટણથી. “પરંતુ હેદરઅલી! તમે બોલતા ક્યારથી થયા?” તેણે કહ્યું. “તમને યાદ છે ને કે પૂજ્ય આચાર્ય
– ૮૯
