________________
૧૨
શાંતિદાસ નગરશેઠ
ખંડમાં આવ્યા, જ્યાં મનોહર મયૂરાસન પર શેઠ તેજેન્દ્ર બેઠા હતા. તેમણે આવકાર આપ્યો : “પધારો...!”
શાંતિદાસ સ્તબ્ધ બનીને ઊભો રહ્યો.
શેઠ તેજેન્ટે કહ્યું : “શાંતિદાસ, તારે હવે મંદિરમાં રહેવાનું નથી. આ પ્રાસાદમાં જ તારે માટે રહેવાની વ્યવસ્થા છે.”
શાંતિદાસને કશું જ સમજાયું નહિ.
શેઠે આગળ જણાવ્યું : “તારે કાલથી મારી પેઢીએ બેસવાનું છે. મારી પેઢીએ ઝવેરાતનો વેપાર તારે સંભાળવાનો છે.” - શાંતિદાસને થયું, જાણે ભગવાન પ્રસન્ન થઈ રહ્યા છે! શું બોલવું એ તે નક્કી ના કરી શક્યો.
અચાનક તેણે સહેજ ઊંચે દૃષ્ટિ કરી.
એ વિશાળ ખંડમાંથી નિસરણી દ્વારા ઉપર જતાં, એક અટારી આવતી હતી. એ અટારીમાં ગઈ કાલે જે મહિલાને મંદિરમાં તેણે જોઈ હતી તે ત્યાં ઊભી હતી. ' હા, તે હતી પદ્માવતી. શેઠાણી પદ્માવતી. તે મરક મરક મલકી રહી હતી. '
આ વાતને એકાદ વર્ષ થઈ ગયું. શેઠ તેજેન્દ્ર જે રથમાં પેઢીએ આવે, એ જ રથમાં તેની સાથે શાંતિદાસ
