________________
શાંતિદાસ નગરશેઠ
૩૯
આવે, વંટોળ ચગે, તોફાન જાગે. તેથી શું હિમ્મત હારી જવું? હા, ઝૂકી જવાનું. ટટ્ટાર રહીએ તો તૂટી જઈએ. આંધી અને તોફાન કંઈ કાયમ રહેતાં નથી. વંટોળ શમી જાય એટલે તરત જ ઊભા થવાનું !'
બલભદ્ર ઘડીભર કશું જ બોલી ન શક્યા. થોડીક ક્ષણો પસાર થઈ, ને તેમણે કહેવા માંડ્યું : “શેઠ, મારી પાસે એવું કશું જ નથી જેને હવે હું મારું કહી શકું.”
છે, શેઠ! તમારી પાસે છે.” “શું છે?' - “મૈત્રી...!' શાંતિદાસ બોલી ઊઠ્યા. તેઓ બલભદ્રના મુખને અપલક આંખે જોઈ રહ્યા. તેમણે જણાવ્યું : “શેઠ, વિપત્તિમાં મદદ કરે એ જ સાચો મિત્ર.”
હૃદયના ઊંડાણમાંથી શબ્દો નીકળતા હોય એમ બલભદ્રે પૂછ્યું : “શેઠ, તમે મને મદદ કરશો?'
હું જે કંઈ કરું તે મદદ નહિ, ધર્મ છે, મિત્રધર્મ!' વાતાવરણમાં થોડી વાર સુધી પાછી શાંતિ છવાઈ
રહી.
શેઠ, કાલે સવારે પેઠી ઉઘાડીને ગાદી પર બેસજો. વેપાર ખેડવા તમને પૈસા મળી રહેશે.”
“પરંતુ...પરંતુ....” બલભદ્ર કંઈ બોલે ત્યાં વચ્ચે જ શાંતિદાસે કહ્યું : “તમારે કેટલા રૂપિયા જોઈએ છે? લાખ, દોઢ લાખ, બે લાખ....! શેઠ, હું રૂપિયા લઈને જ અહીં આવ્યો છું.”
