________________
શાંતિદાસ નગરશેઠ
૩૭
આવે છે ત્યારે તે કટક બનીને તૂટી પડે છે. 1 વાગ્યા પર પાટુ! એ કહેવત મુજબ શેઠ બલભદ્રની અમદાવાદવાળી પેઢી પર થયો તકાદો. નગરના જે જે માણસોએ પોતાના પૈસા પેઢીએ અમાનત તરીકે મૂક્યા હતા, તેઓ એકસાથે પોતાની થાપણ પાછી લેવા દોડી આવ્યા.
શેઠ બલભદ્ર તો ઘરબહાર નીકળે જ નહિ. તેને લાગ્યું કે જીવવા કરતાં મરી જવું સારું.
એ આખી રાત શેઠ બલભદ્ર ઊંધ્યા નહિ.
આખરે તેમણે દૂધથી કટોરો ભર્યો. કટોરાના દૂધમાં ઝેર ભેળવ્યું. દૂધના કટોરાને હાથમાં લઈ ગટગટાવતાં પહેલાં તેઓ ક્યાંય સુધી સૂનમૂન બેસી રહ્યા. જીવન અને મૃત્યુ વચ્ચે તેઓ ઘડીઓની ગણતરી કરી રહ્યા હતા.
ત્યાં તેમણે પગલાં સાંભળ્યાં. અરે! બારણાં શું ઉઘાડાં હતાં?
હા, બારણાં ઉઘાડાં જ હતાં. બારણાં બંધ કરવા જેવું ક્યાં કશું રહ્યું હતું?
તો શું ઘરમાં નોકર-ચાકર ન હતા? ના, નોકર-ચાકરને તો શેઠે રજા આપી દીધી હતી.
શેઠાણીને તો બે સંતાનો સાથે પિયર મોકલી દીધાં હતાં.
દુઃખમાં ભાગીદાર થઈ શકે એવા કોઈ માણસને
