________________
શાંતિદાસ નગરશેઠ
૪૫
એટલે ફુવારો. ભદ્રના કિલ્લા સામે એવો ફુવારો હતો જેમાંથી ઘણી ઊંચે સુધી જુદા જુદા રંગોવાળી પાણીની ધારાઓ ઊડતી હતી.
સાબરમતીના કિનારે એક આલીશાન મહેલ બાંધવામાં આવ્યો. આ મહેલની ફરતે રમ્ય ઉદ્યાન.
જહાંગીર અને બેગમ નૂરજહાંએ તો બાદશાહી જીવનનાં સઘળાં બંધનો છોડીને સામાન્ય માણસ માફક મોજ માણવા માંડી. અમદાવાદ અને અમદાવાદની આસપાસનાં સ્થળોએ તેમણે ગાડામાં બેસીને ફરવા માંડ્યું. કોઈ કોઈ પ્રસંગે જહાંગીર પોતે ગાડું હાંકે.
શાહીબાગની પાસેના રુસ્તમ બાગથી સાબરમતીના પ્રવાહમાં વહાણમાં બેસીને ભદ્ર સુધી જળવિહાર પણ
કર્યો
જહાંગીરે અમદાવાદમાં એક ટંકશાળા શરૂ કરી. તે કાળુપુરમાં હતી. તેમાં સિક્કા પડાવ્યા. આ સિક્કા પર આવા શબ્દો કોતરેલા હતા : “રાજ્યના તેરમા વર્ષમાં જહાંગીરની સ્ત્રી નૂરજહાં અમદાવાદની સ્ત્રી સૂબેદાર.”
આમ, બાદશાહ જહાંગીર દ્વારા અમદાવાદમાં પાણીના પ્રવાહ પેઠે ધન ખર્ચાતું હતું. આ સઘળું ધન તાત્કાલિક દિલ્હીથી ઓછું મંગાવી શકાય ? શેઠ શાંતિદાસ બાદશાહ જહાંગીરને ધન ધીરતા હતા.
શેઠ શાંતિદાસના મુનીમ જ જાણતા હતા : “બાદશાહ જહાંગીરને કુલ પચાસ લાખ રૂપિયા ધીરવામાં આવ્યા
