________________
શાંતિદાસ નગરશેઠ
તેના પગમાં વીજળીનો વાસ હતો. ` તે પગમાં ઝાંઝર બાંધે, ને પછી તેમાંથી ઝંકારનો દરિયો છલકે. તેના કંઠમાં અદ્ભુત મોહિની હતી. બધાં કહે, તેના કંઠમાં કોયલનો માળો હતો. સાંભળતાં ભાન ભૂલી જવાય એવું મધુર તે ગાતી હતી.
રાત્રીનો પહેલો પ્રહર પૂરો થવામાં વધુ સમય બાકી ન હોય, ત્યારે તેના રંગભવનમાં દસેક પુરુષો મખમલી ગાદી પર બેઠા બેઠા તેની રાહ જોઈ રહ્યા હોય. પરિચારિકાઓ પાનનાં બીડાં આપી તેમને સન્માને. તેઓ સોનારૂપાના કટોરામાં તેમને પીવા મીઠા આસવ આપે. સાજ વગાડનારા ઉસ્તાદો તેની રાહ જોઈ રહ્યા હોય. ત્યાં હાજર રહેલા બધા માણસો કલ્પના કરે, આજે પાનકુંવરે કેવા સિંગાર સજ્યા હશે? તે કૃષ્ણની રાધિકા બનીને આવશે કે સ્વર્ગની મેનકા બનીને આવશે? ક્યારેક તે વસંત બનીને પધારે, તો ક્યારેક શરદ ઋતુની પૂર્ણિમા બનીને પણ સર્વને અચરજ પમાડે.
આખરે સર્વની આતુરતાનો અંત આવે. ઝાંઝર ઝણકે ઝનનન...!
ઉસ્તાદના હાથમાં વીજળી જાગે ને તબલાં તાલ દેતાં બની જાય તાક્ ધીન...ધીન...ધીન...!
ઝરણું ઝમકે એમ સિતારના તારમાંથી ઝંકાર જાગે...! આષાઢ માસની વાદળી વરસે એમ વાંસળીમાંથી સૂરાવલિ વહેવા માંડે.!
