Book Title: Ramayanma Sanskritino Sandesh Part 01
Author(s): Chandrashekharvijay, Bhanuchandravijay
Publisher: Kamal Prakashan Trust
View full book text
________________
૨૭૫
રામાયણમાં સંસ્કૃતિને સંદેશ થાય? એક દિવસ કલ્પહજી બચી ગયેલા નાના બાળકોને થાળીનું ભોજન જમાડવા ખૂબ આગ્રહ કરે છે. બાળકો કહે છે કે “ના! પિતાજી ૨૫ ખાઓ. અમારે નથી ખાવું.” રાષ્ટ્રની રક્ષા ખાતર જીવિત રહેવાને પત્નીને આગ્રહ
કલ્પકની પત્ની પોતાના પતિદેવને કહે છે કે, “સ્વામીનાથ! મારી એક વિનંતી સાંભળે. ભોજનની ચોક જ થાળીથી બધા જીવી શકે તેમ નથી. વળી કયારેક પણ રાષ્ટ્રની ઉપર શત્રુઓ દ્વારા ભયંકર આક્રમણ આવશે જ અને તે વખતે આ રાષ્ટ્ર દુષ્ટોના કબજે ન થવા દેવું હોય તો તમારે જીવતા રહેવું જ પડશે. કો'ક દી રાજાનંદ પૂબ હેરાન થશે ત્યારે તમને યાદ કરશે અને કદાચ કહેશે કે “મેં આ કાવતરાબાજોને ઓળખ્યા નહિ. હવે તમારે જ રાષ્ટ્રને સંભાળવું પડશે.” ભવિષ્યમાં દેશના કરોડો બાળકોને અને લોકોને બચાવવા હોય તો અમને બધાને મરવા દો; અને તમે જ રોજ આખી ભોજનની થાળી જમી લઈને ય જીવતાં રહી જાઓ.” ક૯૫કના કુટુંબીજનોની કુરબાની
તરત જ બીજા સહુ કુટુમ્બીજને કહે છે કે, “અમે જીવીએ તો ય શું? આપ જીવશો તો અનેકોને જીવાડી શકશો.”
કેવી રાષ્ટ્રભકિત! કેવી જનફેફ્સાની!
આ વાત જ્યારે હું યાદ કરું છું ત્યારે આજના રાષ્ટ્ર અને ધર્મ સંસ્કૃતિનાં કરોડો બેવફા માણસોથી ઊભરાઈ ગએલું ભારત મારી નજરમાં આવી જાય છે. રાષ્ટ્ર પ્રત્યેની ભકિત–જે પ્રાથમિક કક્ષાની સાવ સામાન્ય વાત ગણાય તે પણ આજે જોવા મળતી નથી. પછી સંસ્કૃતિ, ધર્મ અને ધર્મશાસન પ્રત્યેની વફાદારી તો ક્યાં શોધવા જવી? ક૯૫કની કરૂણ દશા
તમામ સ્વજનોની વાતો સાંભળતાં કલ્પકની આંખો આંસુથી છલકાઈ જાય છે. રાષ્ટ્રના અનેક લોકોને બચાવવા ન છૂટકે, રડતા હૃદયે, કલ્પક ભોજન કરે છે. ભૂખથી મૃતપ્રાય: થતાં જતાં બાળકો અને પત્નીને મંત્રીશ્વર જોઈ શકતા પણ નથી. ધીરે ધીરે એક પછી એક તમામના મડદાં પડવાં લાગે છે.
છતાં મગ્નીવરના અંતરમાં એક અભિલાષા છે કે “કાલે કદાચ બહાર નીકળીશ તો આ રાષ્ટ્રને બચાવી શકીશ.” અંધકાર અને આશાની ઓથ લઈને મત્રીશ્વર કપરાં દિવસો પસાર કરી રહ્યા છે.
છેલ્લે મન્દીવરની પત્ની પણ વિદાય લે છે. એનું ય મડદું મંત્રીના ખોળામાં પડે છે.
