________________
પર્યુષણપર્વ મહાભ્ય
––––––––––– થઈને તે સિદ્ધપુરુષે કુમારને સુવર્ણ આપવા માંડ્યું. કુમારે ના પાડી કે તેને સુવર્ણની ઇચ્છા નથી. એટલે સિદ્ધપુરુષે બે વિદ્યા આપી. તેમાં એક વિદ્યા થકી જલનો વિસ્તાર પમાય અને બીજી વિદ્યા થકી કોઈપણ શસ્ત્ર અંગે લાગે નહિ. આ બે વિદ્યાનું ગ્રહણ કરીને કુમાર આકાશમાર્ગે ચાલ્યો.
આગળ ચાલતાં ચાલતાં તેણે એક સુંદર શૂન્યનગર જોયું. કુતૂહલથી કુમાર આકાશમાંથી નીચે ઊતર્યો. ત્યાં ઊતરીને તેણે રાજભવનમાં પ્રવેશ કર્યો. ત્યાં તેણે ચાર દેવાંગના જેવા રૂપ અને ગુણવાળી કન્યાઓ જોઈ. તેણે આશ્ચર્યપૂર્વક આ કન્યાઓને પૂછ્યું, “તમે કેમ શૂન્યનગરમાં રહો છો? આ નગર કોનું છે?” કન્યાઓએ જવાબ આપ્યો કે આ આનંદપુર નામે પાટણ છે, તેનો નરસિંહ નામે રાજા છે. તેના એક દેવરથ બીજો દાનવ એવા બે પુત્રો છે અને ચાર પુત્રીઓ નામે દેવસુંદરી, સુરસુંદરી, રત્નસુંદરી અને રત્નાવતી છે.
આ રીતે રાજ્ય સુખેથી ચાલતું હતું. એકવાર રાજા ઉપવનમાં ગયા હતા ત્યાં તેમણે એકતાપસ જોયો. રાજાએ તાપસને ઘેર ભોજન માટે આમંત્રણ આપ્યું. તે આવીને ભોજન કરતો હતો ત્યારે ચારે કુંવરીઓ તેને જોવા આવી. આ ચાર કુંવરીઓ જોઈને તાપસની નજર બગડી. રાજાએ જોયું કે તેની નજર લોલુપ થઈ છે એટલે સેવકોને બોલાવીને તેને બહાર કઢાવ્યો. તો પણ દુષ્ટ મનથી તે તાપસ રાત્રિએ પાછો આવ્યો. રાજાએ ખડ્ઝ લઈને તેને હણી નાખ્યો. તે તાપસ તપના પ્રભાવથી સ્મશાનમાં રાક્ષસ થયો. અને પૂર્વનું વેર યાદ કરીને અહીં આવીને ઘણો ઉત્પાત મચાવ્યો છે. વળી ઓછું હોય તેમ રાજાને હણીને પોતે રાજભવનમાં રહે છે. એનાથી ત્રસ્ત લોકો પોતાના ઘરો અને સમૃદ્ધિ છોડીને નગરમાંથી નાસી ગયા છે. ફક્ત અમને ચાર બહેનોને તેણે અંતઃપુરમાં રાખી છે.
આ વાત કરીને કન્યાઓ પૂછે છે, “હે કુમાર, રાક્ષસ હમણાં બહાર ભક્ષ્યને અર્થે ગયેલો છે, તેનો આવવાનો સમય થયો છે છતાં અમે તમારું, રક્ષણ માગીએ છીએ. અમે તમને અમારા આ ભવના સ્વામી માનીએ છીએ પણ રાક્ષસના ભયથી તમને અહીં રહેવાનું અને કેવી રીતે કહી શકીએ?”
