________________
૧૪
પ્રકરણ ૧લું
સને પસન્ત ઉવસગ્ને–
આન્તર, બાહ્ય ઉભય રીતે શાન્ત થવું પડશે. એ જ પ્રભુની ધાતુ છે. બે ધાતુ કઠણ હોય તે મિશ્રણ ન થાય. એકરસ થવી જોઈએ; એમળવી જોઈએ. વિજાતીય કઠણ તને વીણી વીણીને ચેતના કુંકી મારે છે ત્યારે ચેતન સાથે ધાતુ મિલાપ કરવા જેટલી તે નરમ થાય છે.
પ્રભુની પ્રભુતા પિછાનવી પડશે. આશય શુદ્ધિ કરવી પડશે, સમર્પણ કરવું પડશે. ધાતુ મિલાપનું આ રહસ્યમય કેપ્ટક છે.
આખરે જ્ઞાન પણ ઠીક છે. ક્રિયા પણ ઠીક છે. મહત્વનું છે તે પ્રેમમાં પડવું. પ્રેમમાં પડીને રાતની ઉંઘ ઈ દો. દિવસનું ખાણું ખોઈ દો. સમાજને સંસર્ગ ખેઈ દો. પિયુના સહવાસમાં આડું આવતું ઘાસનું તણખલું પણ તપાવેલ સયા જેમ ઘેચાય તે રીતે પ્રેમમાં પડે, પ્રત્યેક ક્ષણ તેની યાદની મધુરતાથી ભરી દો. તેના શયનખંડની નિર્ભેળ સસ્તીની ખેજ માટે
કૈવર્તન છ ખંડ પણ જતા કરે. આટલું આવડે તે તમે જ આનંદઘન છે; પતિરંજનનું બીજ તમે. ગર્ભાધાન કર્યું છે. નિર્વિકાર નિરાગદશામાં જ ધાતુ મિલાપ શક્ય છે.
