________________
૮૮
પ્રકરણ૩ જું
પડી. જાણે કે તે વૃદ્ધ વ્યાખ્યાન સાંભળ્યું જ ન હોય તે કેરા કાગળ જેવો નિર્લેપભાવે તે બેઠો હતે.
યશોવિજ્યજીએ પૂછ્યું, “કેમ મહાનુભાવ! અધ્યાત્મના શ્લોકના આ વિવેચનની કાંઈ ગતાગમ પડી છે કે?”
વૃદ્ધ સાધુ માથું નમાવી બેસી રહ્યા. ન બેલ્યા, ન હાલ્યા, ન ચાલ્યા.
વ્યાખ્યાન મંડપ હસી પડ્યો. શું આ વૃદ્ધ બહેરે હતો? શું આ વૃદ્ધ અભણ હતું ? એક જણે તે વૃદ્ધને ઢઢળીને કહ્યું, “ગુરૂજી, મહારાજ! તમને પૂછી રહ્યા છે. જવાબ આપો !”
તે વૃદ્ધ સાધુએ ઊંચું જોયું, તેમના મુખનું નૂર ઉપાધ્યાયજીએ પ્રથમવાર જોયું. તેઓ ચોંકી પડ્યા.
વૃદ્ધ સાધુ બેલ્યા, “અધ્યાત્મના આવા ઉચ્ચ શ્લેકનું આવું નીચું વર્ણન! છી છી ! આ તો બાળપિોથીની પ્રથમ શ્રેણી ક ખ ગ છે. હજી તે ઘણું ડુંગરે ઓળંગવાના છે. ઘણું ઝરણું પાર કરવાનાં છે ઉપાધ્યાયજી!”
સભા સ્તબ્ધ થઈ ગઈવૃદ્ધના અવાજમાં ગીના સ્વરની અમાપ સત્તા હતી.
