________________
૧૨
પ્રકરણ ૧ લું પહેરતાં કે પીળા રંગનું તે મારે મન મહત્ત્વનું નથી. આનંદઘનજી એકલવિહારી હતા કે નહિ તે પણ મારે મન મહત્ત્વનું નથી. આનંદઘનજી કયા ગચ્છના હતા અને દેવવંદન પડિલેહણ કેવી રીતે કરતા તે પણ મારે મન તેમને માટે મહત્વનું નથી.
કારણ તેઓની સૃષ્ટિમાં પ્રેમ જ સર્વસ્વ હતે. પ્રેમનું લક્ષ્ય પણ ત્યાં પ્રેમ જ હતું. પ્રેમ કરીને તેઓ પ્રેમ જ મેળવવા માગતા હતા.
પ્રીતમ તેને વિશ્વાસ જ નહોતા, શ્વાસ હતા. આવા સ્થૂલ માપદંડથી તેમની લંબાઈ પહોળાઈ માપવાને બદલે તેમનું ઊંડાણ જેવું રહ્યું. પ્રિય મિલનની એવી કક્ષા તેમણે મેળવી હતી કે તેઓ જે બોલતા તે શાસ બનતું, તેઓ જે કરતાં તે તમયે અનુષ્ઠાન બનતું.
આનંદઘનજીના દિવ્ય સભેગ (Spiritual Intercourse) ના અબાત્મિક નશાથી વૃક્ષે પણ ડોલી ઊઠડ્યાં હશે. એ તીણ પત્થરે પણ રોમાંચિત થયા હશે. વિશ્વને ઈતિહાસ નવું ઊંડાણ પામે હશે. સંસારના પરમ સૌભાગ્યને ન અધ્યાય ખુલ્ય હશે.
આનંદઘનજીના આંસુમાં પૂર્વે લખ્યું તેમ પ્રચંડ પુરુષાર્થ હતો. તે અશ્રુધારામાં દ્રવ્યાનુયોગનું ગણિત હતું. પુરુષાર્થનું સંગીત હતું. એ અઠ્ઠમાં સંસાર
