Jain_Satyaprakash 1953 10

Author(s): Jaindharm Satyaprakash Samiti - Ahmedabad
Publisher: Jaindharm Satyaprakash Samiti Ahmedabad

Page 12

શ્રી. જૈન સત્ય પ્રકાશ
[વર્ષ : ૧૯ સુમસામ શાંત હતા. સાંકડા ને ટૂંકા માર્ગો પણ લાંબા ને પહેળા લાગતા હતા. એવા વિજન માગ ઉપર એ મુનિ ચાલ્યા જતા હતા. ગોચરી કેમ વહેરવી અને તેમને વ્યવસ્થિત અનુભવ ન હતો. માથું ખુલ્યું હતું, પગ અડવા હતા, માથું તપતું હતું ને પગ દાઝતા હતા. પગ ધરતી પર મૂકતાંની સાથે ઉપાડી લેવાનું મન થતું હતું. પેટમાં સખત ભૂખ લાગી હતી, વહેરીને લાવ્યા સિવાય બીજો કોઈ ઉપાય ન હતે. ધગધગતી ધરતી ઉપર એકદમ આગળ વધી શકાતું ન હતું. માથાને અને પગને ઠંડક આપવા માટે કઈ છાયામાં છેડે વખત ઊભા રહેવાને મનમાં વિચાર કરતા મુનિ માર્ગ કાપતા હતા. એક ઊંચી હવેલીની અટારી નીચે મુનિ આવી પહોંચ્યા ને ઊસા રહ્યા. તેમના મનમાં અનેક ગડમથલ મચી રહી હતી.
જે સ્થળે મુનિ ઊભા હતા તેની સામે જ શ્રીમતાઈને ખ્યાલ કરાવતું જાણે મેહ રાજાનું જામેલું સામ્રાજ્ય હોય એમ પ્રથમ દર્શને જ સ્પષ્ટ તરી આવતું મહાલયસમું સુંદર મકાન હતું. એ મકાનમાં ચિરવિરહ સંતપ્ત એક યુવતી રહેતી હતી. યુવતી બારીમાં ઊભી ઊભી માર્ગ ઉપરથી કેણ આવે છે તે જોયા કરતી હતી. છાયામાં વિચારમગ્ન ઊભેલા મુનિને એ યુવતીએ નીરખ્યા. જોતાંની સાથે જ મુનિ તેના મનમાં વસી ગયા, યુવતીએ દાસીને બૂમ મારીને કહ્યું કે – “સામે ઊભેલા મુનિને અહીં બેલાવી લાવ.”
દાસી મુનિ પાસે ગઈ અને પોતાનું આંગણું પવિત્ર કરવા માટે વિનત કરી. વિચારશૂન્યયંત્રની માફક મુનિ કાંઈ પણ બોલ્યા વગર દાસીની પાછળ પાછળ ચાલ્યા. મુનિએ મકાનમાં પ્રવેશ કર્યો. જાણે વિતિસદનમાંથી રતિસદનમાં પ્રવેશતા હેય એમ,
અખ નચાવતી, મુખ મલકાવતી, પાલવ સંકારતી યુવતીએ મુનિને આવકાર આપે. એ આવકારમાં ભારોભાર વિકાર ભર્યો છે તેનું ભાન મુનિને વખત જતાં થયું. જે રસને અનુભવ કદી કર નથી એવા પ્રતિબદ્ધ મુનિને એ રસે ખેંઓ –-ને મુનિ મૌન ધારણ કરીને એ રસમાં ખેંચાયા --- તણાયા અને જાણે ડૂબી ગયા.
સમય ધણે પસાર થયે છતાં મુનિ ઉપાશ્રયે પાછા ન ફર્યો. એટલે સહવર્તી મુનિઓને ચિંતા થવા લાગી. તેઓએ તપાસ કરી – કરાવી પણ ક્યાંઈ પત્તો ન લાગે. પિતાની સાધનામાં મમ મુનિઓ તે છેવટે ચિંતા મૂકીને એ વાત ભૂલી પણ ગયા. પરંતુ એ વાત ભૂલી ન શકી એક વ્યક્તિ – એ વ્યક્તિ હતી, આ મુનિની માતા. તેણે જ્યારે ઉપાશ્રયે આ વાત સાંભળી કે –-ગોચરી વહેરવા ગયેલા મુનિ હજુ સુધી પાછા આવ્યા નથી – ત્યારે તેનું હૃદય લેવાવા માંડયું. વ્યાકુળ મને એ તેની શોધમાં નીકળી પડી.
માર્ગમાં જે કઈ મળે તેને એ પૂછતી કે અમુક મુનિને જોયા છે? ક્યાં છે ? મને બતાવે છે તેનું વર્ણન કરવા લાગતી. તેનું પણ આવું છે. સ્વરૂપ આવું છે. આટલી ઊંચાઈ છે. આવું નાક છે. આવી અને છે. કપાળ વિશાળ છે. વગેરે પરિચય આપીને પૂછતી. કાઈ કહે કે આવા મુનિને ક્યાંય જોયા છે – સાંભળ્યા છે? એકાદ બે દિવસ તે કેઈને વિચિત્ર ન લાગ્યું. પણ જ્યારે હંમેશને આ કાર્યક્રમ થઈ ગયે ત્યારે લેના મનમાં થઈ ગયું કે આનું ચસકી ગયું છે.
વાત વહેતી થઈ ગઈ કે એક સાધી ગાંડી થઈ ગઈ છે ને આ દિવસ ગામમાં બધાને એકની એક વાત પૂછતી ફરે છે,