Jain_Satyaprakash 1953 10

Author(s): Jaindharm Satyaprakash Samiti - Ahmedabad
Publisher: Jaindharm Satyaprakash Samiti Ahmedabad

Page 11

ગાંડી!
લેખકઃ પૂજ્ય પં. શ્રીયુરધરવિજયજી
સૂર્ય આકાશમાં ઊગે ચડતો હતો ત્યારે એક તપસ્વિની પિતાના સ્થળથી ચાલી નીકળતી. એ સ્ત્રીને એક ધૂન લાગી હતી. ગામમાં જે પ્રવેશ કરે કે તરત જ કોણ જાણે, કયાંથી તેની પાછળ પાંચ પચીસ છોકરાનું ટોળું જામી જતું. “એ ગાડી, માંડી ' એવી બૂમરાણ મચાવીને વગર પૈસે તે ટોળું એ સ્ત્રીને પ્રસિદ્ધિ આપતું હતું. ટોળામાંથી બે પાંચ છોકરાઓ દૂર થતા –ખસી જતા ત્યાં તે બીજા પાંચ-સાત છોકરાઓ આવી મળતા, ટોળાની સંખ્યા દિવસ ચાવાની સાથે વધતી જતી, પણ ઘટતી નહિ.
છોકરાઓમાંથી કોઈ છોકરે કાંકરા મારે તે કઈ હાથના ચેનચાળા કરીને તે સ્ત્રીને ચીડવવા માટે પ્રયત્ન કરો. આવા જુદા જુદા અનેક પ્રકારનાં કષ્ટોને ગણકાર્યા સિવાય તે સ્ત્રી પિતાનું ધ્યેય સિદ્ધ કરવા માટે આગળ ધપતી. એક ગલીમાંથી બીજી ગલીમાં, એક બજારમાંથી બીજા બજારમાં, એક લત્તામાંથી બીજા લતામાં; એમ આખા ગામમાં તે ભટકતી. તે પિતાના સગા પુત્રની શોધમાં હતી.
જેની શોધમાં તે સ્ત્રી નીકળી હતી. તે શરીરે સુકુમાર હતો. પ્રથમ વયમાં આવતાં જ તે કુમાર સંયમી બન્યા હતા, સંયમના કઠિન અને કઠોર અનુષાને તેને દુષ્કર જણાતાં ન હતાં, તેથી તે મૂંઝત નહિ. ઊલટું તેની આવા વિષમ માર્ગમાં પણ પ્રસન્નતા જોઈને અનેકને પ્રેરણા મળતી. અનેકને એ આલંબનમૂત બને. તેનું મુખ્ય કારણ એક એ પણ હતું કે તે કુમારને તેના પિતાની હૂંફ હતી. પિતા પણ સાથે જ સંયમી થયા હતા પુત્રનું સર્વ પ્રકારે સંયમી જીવન નિરાબાધ રહે તેની તેઓ પૂરેપૂરી કાળજી રાખતા. વિનય અને અનુરાગ એ બેનું સંમિશ્રણ આ વૃદ્ધ તાતમુનિના જીવનમાં પિતાના પુત્રને અવલંબીને એટલું સુન્દર ખીલી ઊઠયું હતું કે બીજા માટે એ, અનુકરણીય મJતું. એ વૃદ્ધ મુનિ પિતાનું કર્તવ્ય કર્યે જતા હતા. અને બાળમુનિ એ સુંવાળી હૂંફમાં સમય કેમ પસાર થાય છે એ પણ જાણતા ન હતા. દિવસે, મહિલાઓ અને વર્ષો વીતી ગયાં. મુનિ કુમાર મરી યુવાન થયા. યૌવનને આંગણે મુનિ આવ્યા નહિ ત્યાં તે તાતમુનિ સ્વર્ગે સીધાવ્યા. પિતા પરલોક જતાં ગોચરી લાવવી, પાણી લાવવું બહાર જવું વગેરે સર્વ કાર્યભાર એ મુનિને માથે આવી પડયો. કઈ પણ વખત નહિ કરેલાં કાર્યો પિતાને માટે કરવાં તેમને અનિવાર્ય બન્યાં. મુનિ અકળાતાં પણ કરે શું ! ન કરે તે કેણ કરી આપે? કયાં સિવ 2કે ન હતે. ગ્રીષ્મ ઋતુના ખરબપોરે પાત્ર લઈને એ પ્રથમવાર ગોચરી માટે નીકળી પડ્યા.
ઘોમ લખી રહ્યો હતો. ધરતીમાંથી જાણે ધૂમા નીકળતા હોય એમ ઝીણી રજ ઊંચે ચડતી હતી. ઘરમાંથી બહાર નીકળવાનું કાઈને મન પણ થતું ન હતું. નગરમાગી