Jain_Satyaprakash 1953 08

Author(s): Jaindharm Satyaprakash Samiti - Ahmedabad
Publisher: Jaindharm Satyaprakash Samiti Ahmedabad

Page 8

૧૯૯૮ ] શ્રી. જેને સત્ય પ્રકાશ
વર્ષ : ૧૮ વાતાવરણ શાંત હતું. અમારો પરિશ્રમ ઓછો થયો ને અમે કાંઈક સ્વસ્થતા અનુભવી.
એટલામાં અમને ઉદ્દેશીને મૂકભાષામાં આ વૃક્ષે અમારી સાથે વાત કરવા માંડી. એણે કહ્યું “ભાઈ પ્રવાસીઓ ! બેસ; મારી શીળી છાયામાં તમે નિરાંતે આરામ કરે, કોઈ જાતને સંકેચ રાખતા નહિ, સંસારમાં અમે ને તમે સહુ વિરાટ દુનિયાના પ્રવાસે નીકળેલા મુસાફરો છીએ. આપણે શું સાથે લાવ્યા છીએ, ને શું સાથે લઈ જવાના છીએ? નિસ્વાર્થભાવે પોપકાર કરે અને પરમાર્થ કાજે જીવી જાણવામાં જ જીવનની મહત્તા છે.
આ સિવાય જમીને બીજુ' કરવા જેવું છે શું? ” અમારી સામે આજીવભરી દૃષ્ટિ ફેંકતા વૃક્ષે અમને જીવનનો મર્મ સમજાવ્યો. વૃક્ષની આ વાતને અમે ધ્યાનપૂર્વક સાંભળતા રહ્યા. ખેલવા કરતાં સાંભળવામાં અમને વધુ રસ પડયો.
તેણે પિતાની વાત આગળ લંબાવી: “વહાલા મુસાફર! તમને મારી આ વાત હસવા જેવી લાગશે. કેમ ખરુંને? પણ ખેલવા કરતાં જીવનમાં મૂકપણે આચરી બતાવવામાં બમને વધારે મઝા આવે છે. તમે માનો આજે ગજ છે ઘણું અને વરસો છો ઓછું, આ તમારી પ્રકૃતિ અમને ગમતી નથી. જુઓ! અમારા જીવન પ્રત્યે વિચારપૂર્વક દષ્ટિક્ષેપ કરી. આ ધેમ તાપમાં અમે સ્વયં તપીને અમારા આશ્રયે આવનારને અમે શાળી શ્રયા આપીએ છીએ. ચોમાસામાં ધોધમાર વરસાદ અમારા પર તૂટી પડતે હેવા છતાં અમારી પાસે આવનારનું અમે જતન કરીએ છીએ. ગમે તેવા શિયાળામાં અમે ઠંડીથી ધ્રુજતા પ્રવાસીઓને થોડી હુંફ આપીએ છીએ. આ કઈ અમારી મહત્તાનાં ગુણગાન કરવા માટે અમે નથી કહેતા, પણ તમારા માનવભાઈઓની અને ઉઘાડવા માટે જ આજે આ બધું તમારી આગળ કહેવાની અમને ફરજ પડી છે.” * તે અખાએ અમને શરમભારથી નીચું જોવાને પ્રસંગ લાવી મૂક્યો. સ્વાર્થ ખાતર અનેક નિબલે કે હીન માનનાં સુખને કચડી રહેલા આજના માનવસમાજને આ ઓછું શરમાવવા જેવું હતું! માનવસમાજનો બચાવ કરવા જેવું અમને તે વેળા કઈ જણાયું નહિ. અમારી અને સામે આજના ભણેલા, સુધરેલા માનવના હાથે થઈ રહેલા અનેક અત્યાચારો પાપ અને અન્યાયે ચઢયા, અમને એમ થયું કે માનવોની આ કેવી અધમતા.
ત્યાં તે પેલા વૃક્ષે ફરી પિતાની વાતને તાણો આગળ લંબાવ્યોઃ “કેમ પથિકે ! તમે શું વિચાર કરો છો? અમે તમારા કરતાં હીણું છીએ, એમ તમે માને છે? પણ ભલાભાઈ! આજે તે તમારી માનવજાતે માનવતાનું દેવાળું કાઢયું છે. અમારી જીવનની બધી બાજુઓને ધ્યાનપૂર્વક જૂઓ. સાંભળે, અમે અમારાં મીઠાં, સ્વાદુ શીતળ શળ અમારા ઉપયોગમાં કોઈ દિવસ લેતા નથી, અમારી છાંય, ડાળી, શાખ, થડ, ફેલ કે
આ બધું કેવળ અમે અન્યને ખાતર જ ધારીએ છીએ એની તમને ખબર છે ને? જીવનની મીઠાશ એમાં જ રહેલી છે. જાતનું ભરવામાં કે પંડના જ સ્વાર્થની ચિંતામાં તમારો માનવસંસાર આજે કેટકેટલે દુખી, દીન તેમજ આપત્તિગ્રસ્ત બને છે? તમે આજે આ વસ્તુને વિચાર કર્યો છે? સંસારના તમામ દુઃખ, દર્દો, આ ઉપાધિઓ, પિતાની જાતનું કેવળ સારું કરવાની દુષ્ટ ભાવનામાંથી જન્મ્યાં છે, અને સુખ, શાંત કે આબાદી અન્યોનું ભલું કરવામાં રહેલી છે, એને જરા વિચાર કરો છો ?”