Jain_Satyaprakash 1953 08

Author(s): Jaindharm Satyaprakash Samiti - Ahmedabad
Publisher: Jaindharm Satyaprakash Samiti Ahmedabad

Page 9

અંક: ૧૧ ]
માનવતાને મૂક સંદેશ અમને વિચાર કરવા માટે આમ બે શબ્દો કહેતાં તેણે પિતાની હકીકત આગળ લંબાવીઃ “જુઓ! નાના કે મોટા, ગરીબ કે શ્રીમંત, ઊય કે નીચતા કેઈપણ જાતના ભેદભાવ વિના સમસ્ત માનવજાતને અમે એકસરખી શીતલ, મધુર છાયા આપીએ છીએ. અમે કોઈ પણ દિવસે ભેદભાવ જેવું શીખ્યા જ નથી. અરે ! અમારા જીવનમાં આ સ્વભાવ પ્રકૃતિગત વણાઈ ગયે છે. માટે જ અમને કોઈના પર ઉપકાર કરવાની, કેઈનું પણું ભલું કરવાની વૃત્તિ થઈ આવે છે. અમારું ખરાબ કરનારનું પણ સારું કરવા અમે સદા ઉત્સુક રહીએ છીએ. પથ્થર ફેંકનારને કે અમારા અંગ પર કુહાડાના ઘા કરનારને અમે શું આપીએ છીએ એ તે તમે જાણો છો ને? કેટકેટલા પરિશ્રમથી, કેટકેટલી લાગણીથી અમારા અંગ પર તૈયાર કરેલાં અમારા વહાલા સંતાન જેવાં તાજાં સુમધુર સુંદર ફળે અમે તમને ભેટ ધરીએ છીએ. કેટકેટલા વહાલથી, કેટકેટલી મીઠાશથી! અને છતાં અમે કદી ઘમંડ કર્યો જાણ્યો નથી. અમે જેમજેમ ફલ-ફૂલથી સમૃદ્ધ, બનીએ છીએ તેમતેમ વધુને વધુ નમ્ર બનીએ છીએ. આ બધું હોવા છતાં તમે માનો આજે અમારા જીવનમાંથી કાંઈ પણ પ્રેરણા લેતાં શીખ્યા નથી. એનું અમને ભારોભાર દુઃખ થાય છે. અરે ! તમે આજે તમારા પેટ, પ્રતિષ્ઠા કે પટારા ખાતર અમને પણું મૂલથી ઉખેડીને ફેંકી દેતાં અચકાતા નથી. જમીમથિી ફાલી-ફૂલીને વિસ્તાર પામેલા અમારા વંશવેલાનું નિકંદન કાઢતાં તમારી લાગણના કોમળ તાર કેમ કંપતા નથી? તમને પશ્ચાત્તાપ પણ કેમ નહિ થતો હોય ?”
પ્રવાસી સાધુઓ!' અમને ઉદ્દેશીને હવે એણે આગળ કહેવા માંડયું: “તમારે જવાનું લાંબુ હશે, એ હું સમજી શકું છું. આજે તમારા જેવા સંતપુરુષે મારી છાયામાં આરામ મેળવી જે સ્વસ્થતા મેળવી રહ્યા છે તેથી મને અપૂર્વ આનંદ થયો છે. મારું જીવતર આજે ધન્ય બન્યું છે. તમે જગતમાં સાધુતાને પવિત્ર પ્રકાશ પાથરવા કાજે આટઆટલાં દુખે, વિપત્તિઓ તથા પરિશ્રમો વેઠી રહ્યા છો. ખરેખર, સાધુસંગ એ સંસારના સ્વાર્થભર્યા કાલકૂટ ઝેરને મારનાર અમૃતકુંભ છે. પણ આજની દુનિયાને સાધુતાની વાત નહિ ગમે. જ્યાં માનવતા જ વિસારે પડી હોય, માનવતાની સાથે જ્યાં ભયંકર
હ રમાતે હોય, ત્યાં સદ્ધર્મ, સાધુતા તેમજ આત્મકલ્યાણની વાત કયાંથી પચશે! આજે માનવ પોતાના માનવધર્મને, માનવતાના પ્રકાશને ભૂલ્યા છે. દાનવતાના, પશુભાવના ઘર અંધકારમાં તે આથડી કુટાઈ રહ્યો છે. માટે આપ સહુ સાધુપુરુષા! આજની દુનિયાને માનવતાને પ્રકાશ આપજે. ભાન ભૂલ્યાઓના રાહબર બનજો, માર્ગ ભૂલ્યાની મશાલ બની રહેજે. ”
અમારે તને પંથ કાપવાને હતા, ગરમી ઓછી થવા માંડી હતી. સૂર્ય કઈક ચલ પડવા લાગ્યું હતું. ધરતી પર શીતલ પવનની મંદ-મંદ લહેરો વાઈ રહી હતી. જા માટેની અમારી ઉત્સુકતા જાણી કાંઈક પિતાની ડાળને વધુ ઝુલાવી તેણે અમને છેતી વિદાય આપતાં કહેવા માંડ્યું. “વાર ત્યારે, ફરી આ બાજુ આવજે અને અમારી આ વધી વાતો તમારી પાસે આવનાર માનવસમાજને, તમારી આજુબાજુની દુનિયાને જરૂર કહેતા રહેજે. બડાઈ ખાતર આ બધું અમે બોલતા નથી, પણ જ્યારે માનવસંસારનાં આ બધી પાખંડ, દંભે, તેમજ સભ્યતાના નામે ચાલતા ઘોર અત્યાચાર નજરે જોવાતા નથી, કાને સંભળતા નથી, ત્યારે રહી શકાતું નથી. એટલે જ તમારા જેવા સાધુસંતોની