________________
૨૧. મૃત્યુ મરી ગયું રે લોલ ઇ.સ. ૨000ની આસપાસની આ વાત છે.
મુંબઈ પારલામાં રહેનારા સરસ્વતી બહેન જે પ્રભુ ભક્તિમાં ખૂબ માનતાં ને યથાશક્તિ ધર્મધ્યાન કરતાં. જેમ કે દહેરાસર જવું, ઉપાશ્રય જવું, પ્રભુની રોજ પૂજા, ગુરૂવંદન, નવકારશી, ચોવિહાર, કંદમૂળનો ત્યાગ, પાંચ તિથિ પ્રતિક્રમણ અને રોજનું એક સામાયિક આદિ તે કરતાં અને સમતા એવી કે ક્રોધ તો જરાય ન કરતાં,
એક દિવસ એમને અચાનક જ લોહીની ઉલટી થઈ. એટલે ડૉક્ટરને બોલાવ્યા ને હોસ્પિટલ લઈ ગયા. ખબર પડી તેમને બ્લડ કેન્સર છે અને એ પણ લાસ્ટ સ્ટેજનું. ડૉક્ટરે જવાબ આપી દીધો કે ઘરે લઈ જવા હોય તો લઈ જાવ. બે દિવસ માંડ કાઢશે. એમને તો લોહીની ઉલટીઓ ઉપરા ઉપરી થવા જ લાગી. પણ એમણે જીદ કરવાને કારણે એમને ઘરે લઈ આવ્યાં. આવી ગંભીર હાલતમાં ઘરે આવતાં રસ્તામાં આ શ્રાવિકાએ વિચારી લીધું કે મારે તો હવે મરવાનું જ છે તો હું મારા જ હાથે ધર્મક્ષેત્રમાં રૂપિયા વાપરીને કેમ ન જઉં? આમ વિચારી નક્કી કર્યું અને છોકરાઓને કહ્યું કે આવતીકાલે આપણે ત્યાં દહેરાસરમાં વેદનીય કર્મની પૂજા ભણાવવાની છે. માટે બધા જ કુટુંબીજનોને ફોન કરી નિમંત્રણ આપી દો. અને બધા જ કુટુંબીજનોને બોલાવ્યાં. બધા જ આવ્યા, પૂજા ભણાવી અને ઉલટીઓ વધારે થતી હોવાને કારણે સરસ્વતીબેનને શાંતિકળશ પતવા આવ્યો ત્યારે લાવ્યાં અને તેમને હાથે પણ કરાવ્યો. દર્શન કરાવી ઘરે લઈ ગયા. બધાને જમાડ્યા અને પછી જીવદયાની ટીપ કરી. તેમણે પોતાના તરફથી ૫૦૦૧ લખાવ્યાં ને બાકી બધાના લખતાં કુલ રૂા. ૩૦ હજાર જમા થયા અને આ બધી રકમ એમના હાથે જીવદયા ખાતે મૂકી પછી પોતે ખાવા-પીવાનો ત્યાગ કર્યો અને બધાને બે હાથ જોડી માંથુ નમાવી મિચ્છામી દુક્કડ દીધા અને | જૈન આદર્શ પ્રસંગો- કિ | ૨૭]
