________________
પાણી મોમાં ન નાંખે. બહારગામથી આવે ને ચાર-પાંચ વાગે તો પણ પૂજા કરીને જ પચ્ચક્ખાણ પારે. સામાયિક પ્રતિક્રમણ કર્યા વિના ક્યારેય રહ્યા નથી. જે કોઈ ધર્મ કરે તેની ખૂબ અનુમોદના કરે. છેલ્લે દિવસે પણ પૂજા કરી. બિઆસણાનું પચ્ચક્ખાણ પૂ. સાધ્વીજીના મુખે કર્યું. પૂ. ગુરૂ મ.સા. ને વંદન કર્યું. શરીરની વેદના ખૂબ સમતાથી સહન કરી. છેલ્લે કંઈ જ થયું નહીં. બધા વાતો કરતાં હતાં અને એકદમ જ ચાલ્યા ગયા. આ વાતને આજે ૭-૮ વર્ષ વીતી ગયા. ધન્ય આરાધક ભાવ, ધન્ય તેમની સમાધિને.
૨૩. હકનું છોડે તે રામ
વિ.સં. ૨૦૬૪. આશરે ૧ મહિનો નવરંગપુરા રોકાવાનું થયું. એક દિવસ સવારે ૯ વાગ્યાની આસપાસ એક શ્રાવિકાબેન આવ્યા. વંદન કર્યા અને પ્રશ્ન પૂછ્યો, “મહારાજજી ! કોઈએ પહેરેલા આભુષણ પ્રભુજીને ચડાવાય કે નહિ ?”
મેં કહ્યું, “સામાન્યથી ફૂલ વિ. વસ્તુઓ આપણે ઉપોગમાં લીધા પછી પ્રભુજીને ચડાવાતી નથી. કેમકે નિર્માલ્ય કહેવાય, જ્યારે ગળાનો હાર વિ. સોના-ચાંદી જેવી ઉત્તમ વસ્તુઓ પ્રભુજીને ચડાવવામાં વાંધો નથી. માત્ર જરૂરી શુદ્ધિ કરાવી પછી પ્રભુજીને અર્પણ કરી શકાય.'
શ્રાવિકા બહેન કહે કે, અમારી પાસે બે હાર છે તેમાંથી એક હાર ભગવાનનગરના ટેકરે શ્રી સંભવનાથ પ્રભુની ચલ પ્રતિષ્ઠા વખતે ચડાવવાની ભાવના થઈ. શ્રાવકને વાત કરી. તેમણે હા પાડી, પરંતુ જોડે “આપણો પહેરેલો હાર પ્રભુને ચડાવાય કે નહિ ?” તે શંકા થઈ, એટલે આપને પુછવા આવી. સમાધાન મળી ગયું.
પણ આ શ્રાવિકાના પ્રશ્નથી મને એક પ્રશ્ન ઊઠ્યો, જે મેં શ્રાવિકાબેનને પૂછ્યો કે તમને ભગવાનને હાર ચડાવવાનું મન કેમ થયું ? શ્રાવિકાબેને જવાબ આપ્યો, “આજથી થોડા વર્ષો પૂર્વે મારા જૈન આદર્શ પ્રસંગો
૩૦
