________________
ભગવંતને વહોરાવી દઈશું અને મોટા થયા પછી આત્મવિકાસના પંથે, સંયમના પંથે આગળ વધારશું. કદાચ તેના ભાવ નહિ જાગે તો છેવટે ઉત્તમ શ્રાવક બનાવવા તો અવશ્ય પ્રયત્ન કરશું.
૩૪. અજેન બાળકીની દીક્ષા આજથી ૩ વર્ષ પૂર્વે ભાયંદરમાં ૧૦ વર્ષની અજૈન છોકરીની દીક્ષા થઈ જેનું નામ આપણે જયણા રાખશું. તેમના પિતાશ્રી બોરીવલી, કાર્ટર રોડ પર રહે. તે અમને બોરીવલીમાં મળ્યા ત્યારે દીક્ષા પૂર્વેની વાતો જાણવા મળી.
અજૈન મા-બાપને સત્સંગનો રસ ઘણો. તેઓના સંતોના પ્રવચનાદિમાં ઘણીવાર જતા. સત્સંગની અનેક વાતો આ પ-૭ વર્ષની જયણાને મા સંભળાવતી. એક વાર જૈન છોકરીઓની સાથે જયણા દેરાસર ગઈ. ભગવાનને જોઈને ખૂબ ખુશ થઈ ગઈ ! પૂર્વ ભવની આરાધનાના પ્રતાપે પ્રભુ ખૂબ ગમવા લાગ્યા. ઘણી વાર ઘરનાને કહ્યા વગર દર્શન કરવા ચાલી જતી !
એક વાર દહેરાસરની બહાર નીકળતા કોઈકે સમજાવ્યું કે જેમ પ્રભુદર્શન કરીએ તેમ સાધુ-સાધ્વીના પણ દર્શન વંદન કરીએ તો જ આપણી વિધિ પૂર્ણ થઈ ગણાય. ધર્મપ્રેમી જયણા ઉપાશ્રયમાં સાધ્વીજી ભગવંત પાસે ગઈ. કેટલીક છોકરીઓ ઉપાશ્રયમાં રમતા અવાજ કરતી હતી. જયણા પણ ત્યાં થોડીવાર રહી. પૂ. સાધ્વીજી ભગવંતે બધી છોકરીઓને કહ્યું, “અહીં અવાજ કરાય નહિ ને રમાય પણ નહિ. ચાલો ભણવું ન હોય તો અહીંથી બધા જાવ.” જયણા સિવાયની છોકરીઓ જતી રહી. જયણાએ કીધું, “મારે તો અહીં જ રહેવું છે’
“પણ અહીં રહીને તારે ભણવું પડે, ધર્મ કરવો પડે. રમવા માટે આ ઉપાશ્રય નથી.” સાધ્વીજી ભગવંતે આવું કહેતાં જયણાએ જવાબ આપ્યો કે મારે તો અહીં જ રહેવું છે. તમે કહેશો તે કરીશ.
| જૈન આદર્શ પ્રસંગો-
કુણિક [૪૩]
