________________
૩૧. શંખેશ્વર સાહિબ સાચો
વડોદરાના કિરણભાઈ પોતાના મિત્રના પ્રસંગ અંગે લખે છે કે લગભગ દર વર્ષે આમ તો એ લોકો શંખેશ્વરજી જાય છે. મુંબઈથી એ મારા મિત્ર, એમના ધર્મપત્ની અને માસા, માસી અમદાવાદ આવ્યા અને અમદાવાદથી સગાની ગાડીમાં શંખેશ્વરજી માટે નીકળ્યા. શંખેશ્વરજીથી લગભગ ૧૫ કિ.મી. દૂર હતા. ૭-૨૦ની આસપાસનો સમય હશે. લાઈટો બંધ હતી. ઓગસ્ટ મહીનામાં વરસાદને લીધે રસ્તો પણ સુમસામ હતો. કાંઈ દેખાતું નહોતું. ત્રણ રસ્તા ઉપર કયા રસ્તે જવું તે મૂંઝવણમાં હતા અને એક ભાઈ ફાનસ લઈને આવ્યો. રસ્તો બતાવીને અદૃશ્ય થઈ ગયો. થોડાક આગળ વધ્યા અને ફરી ફાંટો પડ્યો. કઈ બાજુ જવું એ દ્વિધામાં હતા. એટલામાં એક દૂધવાળા ભાઈ આવ્યા. કહે : 'ચાલો મને ગાડીમાં લઈ લ્યો. હું તમને છેક મંદિર સુધી મૂકી જઉં." - મંદિરની બહાર ગાડીમાંથી ઉતરતાની સાથે એ ભાઈ અદશ્ય થઈ ગયા ! એક જ સેકંડમાં માં જતાં રહ્યા એ કાંઈ ખબર ના પડી. કારની અંદર અમારા શંખેશ્વરજીના જાપ ચાલુ હતા.
જેવા અમે દેરાસરની અંદર પ્રવેશ્યા કે પૂજારીએ અમારી આગતા, સ્વાગતા કરી. “આવો સાહેબ ! આરતીનો સમય થઈ ગયો છે.” આરતી વખતે એણે ઘંટ પણ વગાડ્યો. આરતી પૂરી થઈ. આરતીનો બહુ સારો લાભ અમને મળ્યો. એટલામાં ધર્મશાળામાંથી ૨૦-૨૫ જણ આવ્યા અને આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયા. તેઓએ કહ્યું કે આરતી થઈ છતાં અમને અવાજ પણ સંભળાયો નથી. શંખેશ્વરજીના આમ તો વર્ષોથી ચમત્કાર વિષે જાણતો હતો. પણ આ તો પ્રત્યક્ષ અનુભવ હતો. આ ઉપરાંત મારા જીવનમાં કોઈપણ કાર્ય “દાદા” ના સ્મરણ માત્રથી પૂર્ણ થાય છે.
જૈન આદર્શ પ્રસંગો
૩૯
