________________
૨૮]
બુદ્ધિપ્રભા ( તા. ૧૦-૧–૧૯૬૪ બે ય જ્યારે પિતાના બાપની અધમતા કહ્યું: “અરે રે ! શીદને બૂઝેલા તણખાર જાણશે ત્યારે.....”
જગા છે ?” તમારે પગે પડું !” વિજયા અને શિવલાલથી પણ હવે રડી. મોકળે મોંએ રડી પડીઃ “એ વાત પડ્યા વિના રહેવાયું નહિ. એ ઘસકે. હવે સંભારશે જ નહિ. છોકરાંઓએ દૂસકે રોવા લાગ્યો. એ જાણી નથી ને જાણશે પણ નહિ.” શિવલાલનાં એ કાળાં કૃત્ય પછી
પણ એથી થોડી જ એ વાત સગર્ભા બનેલી વિજયાની કુંવારી બહેન ભલાઈ જવાની છે? એમ હોત તો તે સદાને માટે કયાંક અદશ્ય થઈ ગઈ આજ હું અને તું બે ય એ ભૂલી હતી! ફરી એ મળી જ નહિ ! ન શક્યાં હેત. પણ વિજયા ! તારે ગળે કહી શકાય અને ન સહી શકાય એવી હાથ મૂકીને કહું છું કે એ પિશાચિક સ્થિતિમાં મૂકાઈ ગયેલી વિજયાની કૃત્ય પછી એકેય દિવસ મને શાંતિ વિધવા માએ છેવટે આત્મહત્યાનો માર્ગ નથી મળી ! તારી નિર્દોષ અને ગભરૂ લીધો ! વિજયાએ બહેનને અને માને બેનને મેં પશુ બનીને કચડી નાખી ! બેઉને ખોયાં ! એકને જીવન ભરખી તારુ પિયર મેં ટાળી દીધું ! હું તારા ગયું હતું અને બીજને મૃત્યુ ભરખી ગયું! પવિત્ર પ્રેમને અને આપણું નિર્દોષ
શિવલાલે રૂદન પછી હેજ હળવા બાળકને ભૂલી ગયે! તે દિવસે હું .
બનેલા ડૂમાએ કહ્યું: “મારા એ શેતાનને વશ થઈ ગયો ! મેં તમ
ઘોર અપરાધના પ્રાયશ્ચિત રૂપે આજ સૌને ભયંકર દ્રોહ કર્યો! વિજયા !
હું વીસ વીસ વર્ષથી ભટકું છું. તારી શું કહું? આજ પણ તારી એ નિર્દોષ
એ નિર્દોષ બહેનને અને મારાં પાપે બહેનને મારા પંજામાંથી છૂટવાનો
જન્મેલા એના બાળકને ખોળવા મેં તરફડાટ મને યાદ આવે છે અને હું
આકાશપાતાળ એક ર્યા છે ! પણ થથરી ઊઠું છું !”
મારાં પાપ હજી પૂરાં નથી થયાં. પાપવિજયા રડી રહી હતી ! કર્મની શાંતિ થતાં ઈન્દ્રને પણ ઉદ્ધાર
અને વાત ત્યાં જ દટાઈ ગઈ થયા હતા. પણ મારે માટે તે...” હેત તે તો હું આજ પણ કદાચ તમારે માટે હવે રઝળપાટના એ જ શેતાન હેત. સજજનતાના એ દિવસો પૂરા થયા છે, બધુંય ભૂલી અંચળા હેઠળ અનીતિ આચરતા જાવ! અહીં કેવું કશું જાણતું નથી. હેત ”
પસ્તાવો કરતું તમારું હૈયું હવે સાફ વિજયાએ આંસુ લૂછતાં લૂછતાં છે એટલે...”
