________________
[૨૯
તા. ૧૦-૧-૧૯૬૪ ]
બુદ્ધિપ્રભા “ના, વિજયા ! ના, એ કદી નહિ બંધ આંખો લૂછી નાખી. ત્વરાથી બને, જીવીશ ત્યાં લગી એ ઘોર પાપના વિજયાથી દૂર ખસી જઈને શિવલાલ પ્રાયશ્ચિતરૂપે આમ જ ભટકીશ. જલ- ઊભો રહ્યો. ત્યાં તો કીર્તિ અને જ્યોતિ પૂલમાં ને વાયુમાં જ્યાં જવાશે ત્યાં ડેલીમાં દાખલ થયાં. બેઉ તંદુરસ્ત, જઈશ પણ આ ઘરમાં મારી કલંકિત દેખાવડાં અને યુવાન હતાં. રિમતભર છાયા નહિ પડવા દઉં. પિતાના બાપ એ બેઉ અંદર આવ્યાં. પણ નરપિશાચ છે એવું મારા સંતાનને હું અજાણ્યા સાધુને જોતાં એમનું સ્મિત કદી નહિ જાણવા દઉં. મને લાગે છે વિલાઈ ગયું. ગમે તે અજાણ્યા સાધુને કે મારું જીવન હવે ટૂંકું થતું જાય છે, ઘેર બેલાવવાની વિજયાની ટેવ સામે એટલે મરતા પહેલાં તને એકવાર એક આધુનિક યુવક લેખે કાતિને મળી લેવાની અને કીર્તિ તથા જ્યોતિને પ્રથમથી જ અણગમે હતો. એટલે એક વાર ધરાઇને નીરખી લેવાની આ સાધુને જોતાં જ તેના મુખ પર માનુષી લાલસા હું કઈ રીતે રોકી તિરસ્કાર અને અણગમો તરવરી રહ્યાં. ન શકે. એટલે જ આજે...”
દીકરા! આ...આ...” અચ“હમણાં એ બેય આવશે. જેને
કાતાં અચકાતાં વિજયાએ સાધુની જેવા વર્ષોથી તલસતાં હતાં એ પિતાના
આંખ જોડે આંખ મેળવી લીધી, કેમકે બાપને જોઈને એ બેય.”
કીતિના મુખ પરને તિરસ્કાર તેણે ખબરદાર વિજયા ! ભૂલેચૂકેય વાંચી લીધા હતા. એમને જણાવતી નહિ કે હું એમને શિવલાલની દષ્ટિમાં દઢ નિશ્ચલતા પિતા છું. મને ઘડીભર અહીં બેસવા હતી. તે કીર્તિ અને જ્યોતિને એકી
ને એ બેય આવે એટલે એમને પેટ ટશે જોઈ રહ્યો. એની આંખમાં જાણે ભરીને જોઈ લેવા દે. પછી આ ભટક્તા કાઈ અકથ્ય, કેઈ દેવી અને કોઈ વિરલ સાધુને ભિક્ષા આપીને જવા દેજે વાત્સલ્ય પ્રકાશી રહ્યું હતું ! સદાને માટે ! પણ જોજે તેમની હાજરીમાં તે જરાય આંખ ભીની કરી છે
“ તું કાંઈક કે'તી'તી તે કેમ અટકી તે મારાથી અહીં ઊભા જ નહિ રહી શકાય. ગઈ, બા?” જ્યોતિએ પૂછ્યું. રહી તારા હૈયાની મથામણને હૈયામાં જ “ભિક્ષા દેહિ ?” શિવલાલે તરત જ ભંડારી રાખજે-આં સુધી એને ઉચાર્યું. આવવા ન દેતી !”
“આજ તમને મોડું કેમ થયું ?” એટલામાં જ બાર કશે ખખડાટ વિજયા જાણે કશુંક ટાળવા મથતી થયો. શિવલાલ અને વિજયાએ ઝપાટા- હોય એમ બેલી.
