________________
૨૨
પછી તો મન ગણિત ગણવા લાગી જાય.
અમારા સહુના વડીલ મુ. છોટુભાઈ મહેતા નાનાં મોટાં અનેક જાતનાં વ્રતો લીધાં જ કરે. ચુસ્તપણે પાલન કરે.
હાથનો દળેલો લોટ. (એ હાથે ઘટી દળીને લોટ સાથે રાખતા) હાથ છડના ચોખા, દૂધ ઘી વગેરે. એકાસણાં આયંબિલ ઉપવાસ પણ અવારનવાર કરે. એનાં પારણાં આવે.
મને એમનાં વ્રતોમાં નહીં પણ એમને માટે ખાસ ગરમા ગરમ થતી રસોઈ અને પારણામાં વધુ રસ.
મનમાં થાય “વ્રત કરવાં તો બહુ સારાં.”
સંસ્થાના મોવડીઓ સાથે ક્યાંક જવાનું થાય, યજમાન હોય તે મોવડીઓને જે ઉમળકા, ઉત્સાહથી આવકારે, ઉષ્માથી આદર સત્કાર કરે, પ્રેમથી ખાતરબરદાસ કરે એ બધું જોઈને મનમાં થાય :
“હું પણ ધંધો ધાપો છોડીને આ સેવાકામમાં જોડાયો છું અને મને..” પછી તો મન તુલનામાંથી ઊંચું જ ન આવે.
અરે મુનિશ્રીને ગોચરીમાં જે ભાવભક્તિથી લોકો ઊંચામાં ઊંચી વાનગી વહોરાવે તે જોઈને મન ન્યાયાધીશની ખુરશી પર બેસી જાય.
અને બીજાનો ન્યાય તોળવામાં તો જાણીએ છીએ કે દાંડી, પલ્લું, કાટલાં ક્યાં કેમ મુકાતાં હોય છે !
આમ શરૂનાં વર્ષોમાં આવો વ્યાયામ નિમિત્તો મળતાં ઠીક ઠીક થયો.
મુનિશ્રી સન ૧૯૬૩થી ૧૯૬૬ના વર્ષોમાં દિલ્હી, કલકત્તા, ભીલાઈ એમ ચાતુર્માસ રહ્યા હતા. પત્રવહેવાર સતત ચાલુ. નાનીમોટી દરેક વાત-વિગત પત્રોમાં લખાય. એક વખત મુનિશ્રીએ પત્રમાં લખ્યું કે, “પત્રો તો કુરેશીભાઈને વંચાવતા હશો.”
આ શબ્દોમાં મને એવું લાગ્યું કે, જાણે હું પત્રો કુરેશીભાઈને ન વંચાવતો હોઉં એવી કંઈક શંકાનો કે અવિશ્વાસનો ભાવ મહારાજશ્રીના મનમાં મારે માટે આવ્યો હશે ?
સ્વમાનનો કાંટો એમ છોડે ? મુનિશ્રીને મેં આનો ઉલ્લેખ એક પત્રમાં કરી નાખ્યો. અને મુનિશ્રીએ લખ્યું :
સહજ જ લખ્યું હતું. આવી છાપ પડી તે મારી (મુનિશ્રી) કચાશ જ ગણાય. અને તેથી તે બદલ ક્ષમા માગું છું.” વીસ વીસ વર્ષ મારાં પાણીમાં જ ગયાં.
અનુભવની આંખે
