________________
કોઈને સાદ
આજ હદય આનંદનાં અમીથી છલકાઈ રહ્યું છે. અને તેમાંથી જાણે કેાઈને સાદ આવી રહ્યો છે –ઝીણે છતાં મધુર, શાનત છતાં સ્પષ્ટ. અનુભવી શકાય, માણી શકાય, પણ વર્ણવી કે વ્યકત ન કરી શકાય એ આ અગમ્ય સાદ છે. આ અવાજમાં સ્નેહીનું સૌહાર્દ છે, પ્રિયાને પ્રેમ છે, માતાનું વાત્સલ્ય છે, મિત્રની હૂંફ છે અને વિભુની કરુણા છે. આટઆટલા દિવ્ય અને સુંદર ભાવોને વહન કરતો આ સાદ કોને હશે ? સાદ સંભળાય છે, પણ આ સાદ કરનાર દેખાતે કેમ નથી? આ સાદ સાંભળું છું ત્યારે દિવ્ય ભૂમિનાં સ્વપ્નમાં આવે છે. જાણે ત્યાં નિત્ય વસંત છે. પત્રકતુનાં પુછપનો પરિમલ છે. પાણીને બદલે પ્રકાશના પુવારા છે. ભૂમિને બદલે મરકતમણિની ભેચ છે. કેવળ પ્રકાશ જ જ્યાં વિલસી રહ્યો છે. આત્માઓ આપણા સ્થળ દેહને બદલે રંગભરી વાદળીમાંથી બનેલા તવમાંવિહરી રહ્યા છે. કમળની સુરભિના શ્વાસોચ્છવાસ છે, હવામાં પુપ કીડા કરતાં હોય તેમ સમગ્ર ચેતનાસૃષ્ટિ જ્યાં આનંદમગ્ન છે. આહ! આવું બધું આ સાદમાં હું અનુભવું છું. આ સાદ કોનો હશે ! આ તે બુદ્ધિને જૅમ છે કે પરબ્રહ્મને સંસ્પર્શ છે? ખરેખર, વીતરાગ એવા પરબ્રહ્મનો આ સાદ હોય તે આ નિમત્રણ શાને ન સ્વીકારું !
