________________
રાણકપુર જેવી પ્રકૃતિરમ્ય ભૂમિ હોય, સુંદર શિલ્પ મઢયાં એનાં મંદિરમાં રૂપેરી ઘંટીઓ બજતી હોય, બાજુમાં જ ખળખળ નિનાદે વહેતું ઝરણું ચિત્તને પ્રફુલ્લિત બનાવી દેતું હોય, અને તેમાં હરિનાં ટેળાં નતમસ્તકે અને અધખૂલી આંખે પાણી પીતાં હોય, કાંઠા પરની મીઠી હરિયાળી આંખમાં ઠંડક ભરી દેતી હોય, વૃક્ષની ડાળીઓ પર બેઠેલાં પક્ષીઓ મીઠા સાદે ટહૂકી રહ્યાં હેય–આવું બધું હોય ત્યારે મન પરનું આવરણ એની મેળે જ હટી જાય છે ને હૈયું હસી ઊઠે છે. ત્યારે કાવ્ય લખવાં નથી પડતાં, એની મેળે જ લખાઈ જાય છે.
આવા આ ઉમદા દિવસની ઉમદા પળમાં મારા જીવનમાં ઊર્મિઓની ભરતી જ ભરતી હતી. આ ભરતીને સહારે પાણીદાર મોતીઓની કેટલી ય સેર જીવનકિનારે ખેંચાઈ આવી. કિનારાને એણે સમૃદ્ધ બનાવી દીધો.
-પણ મને સાંપડેલી આ અનુપમ સમૃદ્ધિ મારા એકલાથી થોડી જ ભગવાય છે? એટલે મારા પ્રિયજન એવા તમ સૌને એની લાણી કરતાં હું અપાર આનંદ અનુભવું છું. એનાથી મને બે લાભ છે: એક તો, જે પવિત્ર ભૂમિમાં વિહાર કરતાં આ ઊર્મિઓ જાગી એનું સ્મરણ તાજુ થાય છે; બીજુ, એ મરણની ચાદે શબ્દથી વર્ણવી શકાય નહિ એવી જે પરમ ચેતના મારા અંતરમાં જાગે છે એથી હું આનંદવિભેર બની જાઉં છું. ૧૮: ૮: '૬૬
– ચિરભાનું
