________________
૧૭૧ જે છે સવારે તે એપેરે ના જણાયે વિણસતાં, જે છે બપોરે તે ન રાતે એમ જાણું અનિત્યતા. જે આવતી કાલેજ કરવા તું ચહે છે કાર્યને, તે આજ કરજે શીવ્રતાએ સેવજે ન પ્રમાદને; ચાહે બપોરે જેહ કરવા તે સવારે સાધજે, અણુ ચિંતવ્યું મૃત્યુજ આવે એમ નિશ્ચય જાણજે. ૧૦ આણે કર્યું આણે કર્યું ના વાંટ તે જોતો નથી, લજજા નથી આ મૃત્યુને તું ચાલ ચેતીને મથી;
પડી છે પાપ કરવાની તને બહુ કાલથી, પાપ કરાવે ભેગ તૃષ્ણા છોડ તેને આજથી. અગ્નિ ધરાયે લાકડાથી નહિ જલધિ તિમ વારિથી, ભેગે ઘણાયે ભેગવ્યા પણ તેહ રજ ટલતી નથી; ઉલટી વધે છે દુર્ગતિમાં તેહ ઝટ લઈ જાય છે, ત્યાં દુઃખ ભોગવતા સમે આ જીવ બહુ પસ્તાય છે. એ નહિ હું બંધ સમયે ઉદયક્ષણ ડહાપણ ધરું, શા કામનું પણ બંધ સમયે રાખ ડહાપણ તે ખરું; કફ વ્યાધિવાળે ખાઈ દહીને જેમ પીડા ભોગવે, ખાતાં ન રાખે ભાન તિમ તું બંધ ઉદયે જાણજે. સ્વાધીન ક્ષણ છે બંધનો ના તેહ છે ઉદયન, નિત ચેતજે બંધ ક્ષણે બલવાન ક્ષણ છે ઉદયને આશા તણે જે દાસ તે નર સર્વ જગને દાસ છે, દાસી બનાવે તેહને જે સર્વ જગ તાસ દાસ છે.
