________________
૧૭૦ વસુભૂતિ પૃથ્વી તાત જનની વરસ પચ્ચાસે લહે, દીક્ષા પ્રવર હેડી સમી વિકરાલ આ ભવ સાયરે; છદ્મસ્થ જે ત્રીસ વર્ષ કેવલ તે પછી જે પામતા, સર્વજ્ઞ થઈ ભૂતલ ફરી ભવિલેકને ઉદ્ધારતા. ઈમ બાર વર્ષ કરી અઘાતિ કર્મ પણ દૂર કરી, નિર્વાણપદ પામે જીવન બાણું વરસ પૂરા કરી; અંગુષ્ઠમાં અમૃત વસે ભંડાર જે સવિ લબ્ધિના, જપ તે સદા સિરિગોયમાં વર ધામ જે ચઉનાણના. શ્રી વીરજનવર તેમને મીઠાં વયણથી ઉપદિશે, હે ગેયમા? ન થજે પ્રમાદી સર્વદા પણ ખણ વિષે માનવપણું છે દેહિલું પુણ્યોદયે તે પામય, જે સાવચેતી રાખિયે તે સાધ્ય સંઘલા સાધિયે. આ સમય ઉંઘવાનો નથી ત્રણ રાક્ષસે કેડે પડ્યા, તે જન્મ મૃત્યુને જરા જે સર્વ જીવેને નડ્યા; ધર્મિજનના રાત દિવસે સફલ છે ઈમ જાણજે, ઉલટા અધમિ માનવેના નિશ્ચયે મન જાણજે. દનિયા બધી છે સ્વાર્થની વિશ્વાસ નિત્ય કરીશ ના, રાખે બગલ માંહે છુરી ગુણ ગાય મોઢે નાથના; દાનત બુરી પંકાય કે ભક્ત સારે કપટથી, એ રીત હનિયાદારિની તું ચાલજે ચેતી થી. ઘડપણ વિષે નહિ શકિત તેવી જેવી વન વિષે, ઈમ જાણીને ઝટ ધર્મ કરજે વસ્તુ ક્ષણભંગુર દિસેક
