Shrutsagar

Author(s): Mahabodhivijay
Publisher: Jinkrupa Charitable Trust

Page 38

બીજા દિવસે સવારે મારે વિહાર કરવાનો હતો. હું આપના વંદનાર્થે આવ્યો. મેં વંદન કરી વિહારની અનુમતિ માગી. આપે મને રોકાઈ જવાનો આગ્રહ કર્યો. હું રોકાઈ ગયો આપને ના ન પાડી શક્યો, સવારને બદલે સાંજનો વિહાર ગોઠવ્યો, દિવસમાં ઘણો સમય આપની સાથે બેસવાનું થયું. સાંજે ફરી હું આપની વિદાય લેવા આવ્યો. આપના આશીર્વાદ-વાસક્ષેપ લઈ હું નીચે ઊતર્યો, ત્યાં પાછળથી આપના શિષ્યએ રાડ પાડી...ઉભા રહો, સાહેબજી નીચે આવે છે. અમે હજી કાંઈ બોલી... એ પહેલાં તો આપ સડસડાટ દાદરા ઉતરીને નીચે આવી ગયો. મેં ખૂબ નાપાડી આપને આમ અમને શરમાવી રહ્યા છો, આપના માટે આ સારું ગણાતું હશે પણ અમારા માટે આ શોભાસ્પદ નથી. આપે મારી વાતને ન ગણકારી. આપ એકના બે ન થયા, તે ન જ થયા. અમુક બાબતમાં આપ જીદ્દી હશો એવું મને લાગે છે) છેક કંપાઉન્ડ સુધી આપ વળાવવા આવ્યા.વાલકેશ્વરનો શ્રીમંત ધારાવીના દરિદ્રીને વળાવવા આવે એવો એ ઘાટ હતો. મને આજેય નથી સમજાતું આ આપનું ઔચિત્ય હતું, આપની અનરાધાર લાગણી હતી કે પછી ગયા ભવના કો'ક ઋણાનુબંધ હતા ?
હું તો કંપાઉન્ડ પાસે આવીને ઊભો જ રહી ગયો. (નહિ તો ભલું પૂછો, આપ તો છેક સુધી વળાવી જાત.) આટલો ઉપકારનો ભાર કાંઈ ઓછો હતો કે હજી હું આપને આગળ લઈ જાઉં ? પણ, આપે તો કમાલ કરી નાંખી. આપે મને પૂછયું : આવતીકાલે ક્યાં છો? મેં કહ્યું : રેસકોર્સ. આપે કહ્યું : બનશે તો હું
ત્યાં થઈને સુભાનપુરા જઈશ. આપણે પ્રાયઃ કાલે મળીશું. આખા રસ્તામાં હું આપના જ વિચાર કરતો રહ્યો.
બીજા દિવસે સવારે ૯.00 વાગે એક પ્રોગ્રામ હતો. હું વ્યાખ્યાન હોલમાં જવાની તૈયારી કરતો હતો, ત્યાં એક શ્રાવક દોડતો આવ્યો. સાહેબજી ! જંબૂવિજયજી મહારાજ આપને યાદ કરે છે. હું દોડતો આપની પાસે આવી ગયો. ત્યારે ક્યાં ખબર હતી કે આજે આપની સાથે અમારું અંતિમ મિલન છે. હવે આ ભવમાં આપણે ફરી નથી મળવાના. આપણને ભલે ખબર ન હતી, પણ ફોટોગ્રાફરને કદાચ ખબર હતી, એણે આપણને કચકડે મઢી લીધા. આજે એ પ્રતિકૃતિઓ (ફોટો) અમારા માટે સંભારણું - યાદગાર સંભારણું - અમૂલ્ય ઘરેણું બની ગઈ છે.
આપની આદત હતી... જ્યાં મળીએ ત્યાં જ ઊભા-ઊભા વાતોએ ચડી જવું. એ દિવસે ય આપણે ઊભા-ઊભા ઘણી વાતો કરી. આપને સુભાનપુરા જવું હતું. મેં આપને વિનંતિ કરી પ્રવચનમાં પધારવા. આપની સરળતાનો લાભ (ના, ગેરલાભ નહિ) અમે ઊઠાવી લીધો.