Shrutsagar

Author(s): Mahabodhivijay
Publisher: Jinkrupa Charitable Trust

Page 54

બહુ ઝડપથી મળવાનું થશે. આ વખતે કદાચ અમદાવાદમાં મળીશું.’
‘અમદાવાદમાં ? વાહ ! આપ વિહાર અર્થે અમારા શહેર તરફ પધારવાના છો ?” મારા પ્રશ્નનો એમણે માત્ર હસીને ઉત્તર વાળ્યો. એમના મૌનમાં કશુંક છુપાયેલું હતું.
ફરીથી તેઓશ્રી ઊભા થયા. કૃશ કાયાને વળેલો દેહ લઈને મારી સાથે જ ચાલવા લાગ્યા. દાદર ઊતરીને છેક નીચે સુધી મને વળાવવા માટે આવ્યા. હું ‘ના-ના’ કહેતો રહ્યો અને ભીતરથી એમની ભાવવર્ષામાં ભીંજાતો રહ્યો.
| ડિસેમ્બરમાં જીતુભાઈ શાહનો ફોન આવ્યો, ‘મહારાજ સાહેબશ્રીને પ્રોસ્ટેટની તકલીફ છે. આજે એમનું ઓપરેશન છે. મહારાજ સાહેબે ખાસ સૂચના આપી છે-તમને જાણ કરવાની’
‘હું આવી જાઉં?” ‘ના અત્યારે નહીં, પણ થોડાક દિવસો બાદ આવજો જ.”
એ અમારી બીજી મુલાકાત. નવરંગપુરા વિસ્તારના એક જાણીતા ઉપાશ્રયમાં હું જઈ પહોંચ્યો. આ વખતે પણ અસંખ્ય ભાવકો, શ્રાવકો, ભક્તો હાજર હતા. ફરી પાછો એ જ ભાવ, એ જ આવકાર અને એ જ ચર્ચા.
એમની નાજુક તબિયત અને અશક્ત હાલતને ધ્યાનમાં લઈ હું માત્ર પિસ્તાલીસ મિનિટમાં જ ઊભો થઈ ગયો. એમને કદાચ ગંધ આવી ગઈ હશે કે અમે ત્રીજી વાર મળવાના નથી. તેઓ અનેરા પ્રેમપૂર્વક મારી સામે જોઈ રહ્યા. પછી બોલ્યા, ‘બે ખાનગી વાત કહેવી છે. અહીં નહીં થઈ શકે. આવો, બાજુના ઓરડામાં જઈએ.” - તેઓ મને દોરી ગયા. ખંડના દ્વાર અંદરથી જાતે બંધ કર્યા, બે અતિ અંગત વાતો વિશે ફકત દસ જ મિનિટમાં ચર્ચા કરી લીધી. મને આજ્ઞા આપી, ‘જો જરૂર પડે અને હું હયાત ન હોઉં તો આને માટે મારા બે-ચાર શ્રદ્ધાળુ જૈન ગૃહસ્થોને વાત કરજો. હું નામ આપી રાખું છું. આવતું ચોમાસું હું ગુજરાતની બહાર કરવાનો છું. એ પછી પાછો આવીશ તો જરૂર મળીશું. નહીંતર...”
આ એમના મારી સાથેની વાતચીતના અંતિમ શબ્દો. વચ્ચે-વચ્ચે જિતેન્દ્રભાઈ પાસેથી ફોન ઉપર મહારાજ સાહેબના સમાચારો મેળવી લેતો હતો. એમની તબિયત અંગેની, વિહાર વિશેની, ચાતુર્માસની
૪૦