Shrutsagar

Author(s): Mahabodhivijay
Publisher: Jinkrupa Charitable Trust

Page 50

સંયોગો ગોઠવાઈ ગયા. મેં પૂછ્યું, ‘તમારે કોઈની સાથે શ્રી જંબૂવિજય મહારાજ વિશે વાત થઈ છે ખરી?’
ના રે, ભાઈ ! મેં તો આમ જ તમને આમંત્રણ આપવા માટે ફોન કર્યો,' જયસુખ પટેલે જવાબ આપ્યો. (જયસુખ પટેલ હવે ‘સાધના’ માં ‘જાગો ગ્રાહક જાગો !’ નામક કટાર લખે છે.)
જયસુખ પટેલનો ફોન આવતાં પહેલાં મહારાજ સાહેબ હસ્યા હતા; ફોન આવ્યા પછી હું પણ હસી પડ્યો.
...
પાંચમી ઓક્ટોમ્બર, ૨૦૦૮. રવિવાર સવારે હું અમદાવાદથી ભાવનગર પહોંચ્યો. સવારનું ફંક્શન હતું. સારી રીતે સંપન્ન થયું. બાર વાગ્યે જમીને ઊભા થયા, ત્યાં મહુવાથી ઉકાભાઈ ગાડી સાથે હાજર હતા. મને બેસાડીને સીધા પાલીતાણા તરફ કૂચ કરી ગયા.
ગાડી એક વિશાળ અપાસરાના ખુલ્લા પટાંગણમાં જઈને ઊભી રહી ગઈ. અમે ગાડીમાંથી ઊતર્યા. ઉકાભાઈએ દિશાસૂચન કર્યું, ‘ચાલો, આપણે ત્યાં પેલા દાદરાનાં પગથિયાં દેખાય છે ને, ત્યાં જવાનું છે. મહારાજ સાહેબ ઉપલા માળે બિરાજ્યાં છે.'
એક કદમ ઉપાડવા ગયા ત્યાં જ બે-ચાર શ્રાવક ગૃહસ્થો દોડી આવ્યા, ‘હમણા નહીં ! હમણા નહીં ! જ્યાં છો ત્યાં જ ઉભા રહેશો !’
મને આશ્ચર્ય થયું. જ્યારે ખુદ જંબૂવિજય મહારાજ સાહેબે મને મુલાકાત અર્થે બોલાવેલો છે ત્યારે આ રીતે મને અટકાવવાનો અને પ્રતીક્ષા કરાવવાનો શો અર્થ હશે ?!
અર્થ તરત જ સ્પષ્ટ થઈ ગયો. એ સમયે મહારાજ સાહેબની વય છ્યાંશી વર્ષની હતી, સ્વાસ્થ્ય પણ સારું ન હતું. ચાંશી વર્ષના વયોવૃદ્ધ અને જ્ઞાનવૃદ્ધ એવા પ. પૂ. શ્રી જંબૂવિજય મહારાજ એક પણ શિષ્યનો ટેકો લીધા વગર જાતે દાદરનાં પગથિયાં ઊતરીને ખાસ્સું એવું અંતર પગે ચાલીને મને આવકાર આપવા માટે સ્વયં પધારી રહ્યા હતા. હું નતમસ્તક બનીને બે હાથ જોડીને એમને વંદી રહ્યો. એમણે મને ખાસ વિધિપૂર્વક સત્કાર્યો, આશીર્વાદ આપ્યા અને ખીલુંખીલું થતા ચહેરે મારો હાથ પકડીને ઉપલા માળે દોરી ગયા.
શિષ્યો સ્તબ્ધ. શ્રાવકો ઇંગ. ઉંમરના સાત દાયકા વટાવી ચૂકેલા એક અન્ય મહારાજશ્રી મારા કાનમાં ગણગણ્યા, ‘છ-સાડા છ દાયકાના વીતરાગી જીવનમાં મેં પોતે મહારાજ સાહેબને આવું કરતા એક પણ વાર જોયા નથી. બે દિવસ પહેલાં આપણા ગુજરાતના જ નહીં, પણ પૂરા દેશના મશહૂર રામાયણી એવા
39