________________
મને ખૂબજ આનંદ થયો છે.’ આમ નવકારના પ્રભાવે અમારા બંનેની વિચારણા એક સરખી થયેલી જોઇ મેં કહ્યું, “ચાલો ત્યારે તૈયાર થઇએ. ઘરમના કામમાં ઢીલ કેવી?” અને અમે બંને ભાઇ-ભાભીના ઘરે જઇને તેમને ખમાવવા માટે અમારા ઘરમાંથી બહાર પગ મૂકવાની તૈયારી કરતા હતા ત્યાં જ બહાર રમવા ગયેલો અમારો બાબો દોડતો દોડતો આવીને કહેવા લાગ્યો ‘પિતાજી, પિતાજી! કાકા-કાકી આપણા ઘરે આવી રહ્યા છે!”
મેં કહ્યું “બને નહીં, તારી સમજફેર થતી હશે. એ તારા કાકા-કાકી નહીં, બીજા કોઇ હશે! અથવા કાકા-કાકી હશે તો તેઓ બીજે ક્યાંક જઇ રહ્યા હશે. આપણા ઘરે તેઓ આવે નહીં!”
બાબાએ કહ્યું, “બીજા કોઇ નહીં પણ કાકા-કાકી જ છે. એટલું જ નહી તેમણે પોતે જ મને કહ્યું છે કે તારા માતા-પિતાને જઇને ખબર આપ કે અમે તમારા ઘરે આવી રહ્યા છીએ !”
આ વાતચીત ચાલતી હતી ત્યાં જ મારા નાના ભાઇ-ભાભી ખરેખર અમારા ઘર તરફ જ આવી રહેલા જોવાયા. ક્ષણ વાર તો હું સ્તબ્ધ થઇ ગયો અને વિચારવા લાગ્યો કે “હું આ શું જોઇ રહ્યો છું! ખરેખર આ સ્વપ્ન છે કે સત્ય?’ મેં મારી જાતને ચૂંટી ખણી અને આ વાત સ્વપ્ન નહિ પણ સાચી હોવાની ખાત્રી કરી લીધી અને નાના ભાઇને ભેટવા માટે પગ ઉપાડ્યા. ત્યાં તો નાનો ભાઇ જ મારા પગમાં પડીને ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતાં કહેવા લાગ્યો- ‘મોટા ભાઇ, મારો અપરાધ માફ કરો! આપના અગણિત ઉપકારોને ભૂલી જઇને સ્વાર્થાંધ બનીને પિતા તુલ્ય એવા આપની ઉપર મેં કોર્ટના કેસ માંડ્યા! અ..ર..ર..ર..! ધિક્કાર હો મને! ’ ઇત્યાદિ બોલતાં બોલતાં તેના ગળે ડૂમો ભરાઈ ગયો.
ભાભીની આંખમાંથી પણ પશ્ચાત્તાપના આંસુઓનો શ્રાવણ ભાદરવો વરસી રહ્યો હતો. તેઓ પણ કહી રહ્યા હતા કે, ખરેખર વાંક તો મારો જ છે. મારી ઉશ્કેરણીથી જ આપના નાના ભાઈએ આપની સામે કેસ માંડેલ છે. ખરેખર પાપિણી એવી મેં સગા બે ભાઇઓ વચ્ચે ફૂટ પડાવી છે.ધિક્કાર હો મને!”
મેં બન્નેને બોલતાં અટકાવીને કહ્યું, ‘તમારો વાંક નથી. વાંક મારો જ છે. છોરુ કછોરુ થાય પણ માવતર કમાવતર ન થાય, એ કહેવતને ભૂલી જઇ ને વડીલ એવા મેંય તમારી સામે કેસ માંડયો છે. વડીલ તરીકેની મારી ફરજ અદા કરવામાં હું ભૂલ્યો છું. બહારથી અનેક પ્રકારની ધર્મ આરાધનાઓ કરવા છતાં અંદરથી હું પણ કષાયોની
9696977 69-69-69
જ
