Samdesarasaka of Abdala Rahamana

Author(s): Abdul Rahman
Publisher: Prakrit Granth Parishad

Page 102

95
नाखे छे अने आंगळीना टाचका फोडे छे. आ प्रमाणे विलाप करती ए मुग्धाए मार्गमां पडखे थईने एक पथिकने जतो जोयो. (२५)
पोताना प्रियतमथी उत्कंठित बनेली तेणे ए पथिकने जोईने धीरी गति तजी. ते उतावळी चाली. मनोहर गतिए चालतां एनां चंचळ बनेला भारे जधन परथी रशना खसीने छूटी थई गई, अने तेनी धूधरीओनो रणझणाट त्यां प्रसरी गयो. (२६)
ए सुभगाए मेखलाने सखत गांठथी बांधी, त्यां तो तेनी मोटा मोती वाळी नवसरनी हारलता तूटी पडी. केटलांक मोती भेगां करी लई, केटलांक जतां करीने ए आगळ चाली त्यां तो झांझरमां पग भरातां ते रस्तामां पडी गई. (२७)
विलखी पडी गयेली, लज्जित बनेली, व्याकुळ एवी ते पडीने ऊठी त्यां तो ते मुग्धानुं स्वच्छ, श्वेत ओढणुं खसी गयुं. ए संकोरीने पथिक पासे पहोंचवा ईच्छती ए तेनी पाछळ चाली त्यां तेनी नेत्र वस्त्रनी चोळीथी अलग थईने तेना स्तन सहेज बहार नीकळ्या. (२८). लज्जित बनेली ए तेने जेम तेम करी हाथ वडे ढांकीने (जाणे के कमळ वडे सोनाना कळश ढांकी देती होय तेम) ते पथिकनी पासे पहोंची अने विलासयुक्त, करुण, दीर्ध नयन वाळी ए गदगद वचने बोली. (२९)
'एकाद क्षण तुं ऊभो रहे, ऊभी रहे. तारुं मन स्थिर राखीने, हृदयथी क्षणेक प्रसन्न बनीने तुं जे कांई हुं कहुं ते सांभळ'. आ शब्दो सांभळतां ज जेने कुतूहल थयुं छे एवो ए पथिक न तो पाछो वळ्यो, न तो अरधुं पगलुं आगळ चाल्यो. (३०)
(नायिका)
कामदेवना आयुध समी, रूडीरूपाळी, अने विधाताना उत्तम निर्माण समी एने जोईने पथिके आठ गाथा कही. (३१). आनां अति वांकडियां झूलफां नदीओना अनेक जळकल्लोल जेवां, भ्रमरावलि समां श्याम शोभी रह्यां छे (३२)
एनुं वदन रात्रीना अंधारना विनाशक, अमृत झरता, निष्कलंक, दिवसना स्वामी पूर्ण चंद्रनुं प्रतिबिंब छे. (३३)
एनुं लोचनयुगल अरविंददल जेवुं दीर्घ अने रागयुक्त छे. आ तरुणीना गाल दाडिमीपुष्पना पुंज जेवा लागे छे. (३४)
मानस सरोवरमा उत्पन्न कमळनाळ जेवा तेना बाहुयुगलने छेडे करकमल जाणे के बे भागमां वचेला कमळ जेवा जणाय छे. (३५)
4