Samdesarasaka of Abdala Rahamana

Author(s): Abdul Rahman
Publisher: Prakrit Granth Parishad

Page 118

111
एनी आकांक्षा करती, दुःखी दुःखी थती हुं दिशाविस्तारमां द्रष्टि दोडावती हती, त्यां तो हेमंत तुषारभारनी भेट लईने आवी पहोंच्यो. हे पथिक, लोकोने शीतळ जळ प्रत्ये अनादर थयो. पथारीमांथी कमळदळने दूर कर्या. (१८६)
हवे गृहिणीओ कपूर अने चंदन घसती न हती. अघर अने कपोलनां सुशोभननी सामग्रीमां मीण भेळवातुं हतुं. अंग पर चंदन वगरना केसरनो लेप करातो हतो. कस्तूरीवाळा चंपेनुं सेवन करातुं हतुं. (१८७)
हवे जायफळ साधे कपूर दळातुं न हतुं. सोपारीओने पण केवडानी सुगंधनो पुट अपातो न हतो. रात्रे अगाशीमां सूवानुं बंध करी सुंदरीओ ओरडामां पलंग बिछावीने सूती हती. (१८८)
वळी अगरनो धूप करातो हतो. शरीरे केसरनो लेप करातो हतो. गाढ, निबिड आलिंगन अंगोने सुखदायक लागतु हतुं. बीजी ऋतुनी सरखामणी दिवसो आंगळी जेवडा थई गया ने छतां मारे एकने माटे ज हे पथिक् ब्रह्माना युग समो दिवस ठरावायो. (१८९) घरमा एकल विलाप करती एवी मने दीर्ध रातोमां निद्रा आवती न हती एटले हे पंथी, हुं एक वस्तुछंद गावा लागी : (१९०)
हे निरक्षर, मारी दीर्घ रातो दीर्घ निश्वासो नाखतां वीते छे. हे तस्कर, निर्दय, तारा स्मरणे चडेली मने निद्रा आवती नथी. हे धृष्ट, तारा करतलनो अंगो पर स्पर्श न पामती एवी मारुं तन अने एनो सोनेरी वान हिमपाते शोषी लीधो छे, हे कंथ, हेमंतमां विलाप करती एवी मने जो तुं पाछो फरीने आश्वासन नहीं आपे तो पछी, हे मूर्ख, शठ, पापी, मने मरी गयेली जाण्या पछी शुं तुं आवीश ? (१९१)
शिशिर
हे पथिक ए रीते में कष्टपूर्वक हेमंतऋतु वितावी. शिशिरऋतु आवी पहोंची. पण ए मारो धूर्त नाथ दूरनो दूर रह्यो आकाशमां कठोर स्पर्शवाळो वंटोळियो उठ्यो. ए पवनने झपाटे झूडायेलां वृक्षोनां बधा ये पान खरी पड्यां. (१९२)
छाया, फूल अने फळ वगरनां ए वृक्षोनो पंखीओ हवे आशरो लेतां न हतां. गाढ धूमसना घुमाडे दिशाओ धुंघळी बनी गई. पंथीओना पंथ सूना पड्या. हिमपातना डरे तेओ प्रवास खेडता न हता. पुष्पवाटिकाओना फूलछोड सुकाईने झांखरां जेवा बनी गया. (१९३)