Samdesarasaka of Abdala Rahamana

Author(s): Abdul Rahman
Publisher: Prakrit Granth Parishad

Page 120

113
सुगंध अने आमोदथी अंग मघमघी ऊठ्यां. जाणे के वृक्षो शिशिरना शोकमांथी मुक्त थयां. ए जोईने में मारी वहाली सहियरोनी वच्चे एक नर्कुटक छंद गायोः (२०३)
ग्रीष्मऋतु गई. अत्यं दुःसह वर्षाऋतु उद्वेगथी में वीतावी. शरद पण कष्टपूर्वक वीती. हेमंते य खिन्नताथी गाळी परुष शिशिरऋतु पण जेम तेम करी रोईरडीने वीतावी. पण नाथनु स्मरण करतां आ ऋतु वीताववी अति दुष्कर छे. (२०४)
तरुवरो जाणे के किसलयरूप करो वडे मधुमासनी लक्ष्मीने वही रह्यां छे. केतकीकळीना रस अने गंधमां लुब्ध बनेल भ्रमरो आकुळव्याकुळ थई गुंजारव करी रह्या छे. (२०५)
आ जोईने मारा मनमां विस्मय थयो. हे पथिक, त्यारे में जे रमणीय छंद गायो ते तुं सांभळ: (२०७)
___ तीक्ष्ण ज्वालाभर्या विरहाग्निने प्रदीप्त करतो कामदेव गर्जना भले करो. दुःसह अने दुस्तरने सहेती हुं भयभीत भमी रही छं. पण मारा स्नेहने माटे दुर्गम एवो ते निर्भयपणे वेपारवणज करी रह्यो छे. (२०८)
किंशुकरूपी श्याम अने घाटा लाल वस्त्र धारण करेल पलाश निश्चे साक्षात् पलाश (मांसभक्षी पिशाच) छे. पवन सुखदायक मनातो होवा छतां तेने लीधे बधुं ज मारे माटे तो दुःसह बनी गयु. तेणे भारे असुख सयुं. (२०९)
झरती कुसुमरजथी भोंयने आहत करती नवमंजरीओए मने अधिकतर संतापी. आखी धरतीने शीतळ करतो शीतळ पवन मने ठंडक आपवाने बदले तपावी . रह्यो. (२१०)
लोकोए जेनुं खोटुं नाम पाड्युं छे ते अशोकवृक्ष एक क्षण पण मारो शोक हरतुं न हतुं. दर्पयुक्त कंदर्प मारा देहने संताप को छे. सहकारनो संपर्क नहीं, पण मारा नाथनो संग ज सहारो बने. (२११) ।
लाग शोधीने विरह प्रचंडपणे विकस्यो. तांडव करता मोरना केकारव में सांभळ्या. मोरने आम्रवृक्षनी डाळ पर चडी बेठेलो जोईने जे गाथा में गाई हे पथिक, ते तुं सांभळ. (२१२)
दुःखार्त एवी हुं पिच्छ प्रसारीने हर्षनृत्य करता मयूरोथी अधिक दुःखार्त बनुं छं. तेम ज गगनमां प्रसरती नवी वृक्षडाळीओथी वादळांनी भ्रांति थतां पण हुं दुःखी दुःखी थई जाऊं छु. (२१३)