Samdesarasaka of Abdala Rahamana

Author(s): Abdul Rahman
Publisher: Prakrit Granth Parishad

Page 112

105 त्रीजो प्रकम षड्ऋतुवर्णन
ग्रीष्म हे पथिक, ग्रीष्मनो आरंभ थतां ज जेवो मारो प्रियतम प्रवासे गयो, तेवो ज मारो सुखसमूह पण मने हाथ जोडीने परदेशे परवर्यो. प्रियतमने वळावीने विरहाग्निए तपता अंगे हुं पाछी वळी अने विह्वळ, बावरे चित्ते हुं मारा आवासे पहोंची. (१३०)
__ आम एक तो अरुचि, असुख अने विरहनो तलसाट असह्य हतो, तेमां ए मदनाक्रांत दशामां मलयानिल मारे माटे दुःसह थई पड्यो. तेने लीधे मारी विषम, धगधगती अग्निज्वाळा वधु तीव्रताथी प्रजळवा लागी. तो बीजी बाजु, धरती पर अतिशय तपतां सूर्यकिरणो घासमां, बीडमां आग लगाडी रह्यां हतां. (१३१)
गगनतळ जमनी चंचळ जीभनी जेम लपलपाट करतुं हतुं. धरती, तळ उष्णतानो बोजो न सहेवातां तडफडाट करतुं फाटतुं हतुं. अंतरिक्षमा अतिशय उष्ण पवन फूंकातो हतो, अने ए लूनो स्पर्श विरहिणीना अंगने दझाडतो हतो. (१३२)
वर्षाना आगमनने झंखता बपैया पियु पियु रटता हता. सरिताओमां जळ ओछां अने आछां वहेतां हता. अमराईनां आम्रवक्षो फळभारे लचेलां भारे शोभतां हता. पवननी झकोळे तेनां पान हाथीना काननी जेम हली रह्यां हता. फळलोलुप पोपटोनां झंडना झंड तेमनी उपर झूली रह्यां हता. तेमनो करुण किलकिलाट चोतरफ ऊठतो हतो. एवा सहकार तरुओए, हे पथिक, मने सहारा विनानी करी मूकी. (१३३-१३४)
ठंडक करवा माटे में स्तन पर हरिचंदननो लेप कर्यो, पण सर्प सेवेला ए चंदनथी तो मारो ताप ऊलटो वध्यो. विविध विलाप करतां करतां में हारलता अने फूलमाळा पहेरी, पण तेमांथी पण ज्वाळाओ नीकळतां हुं भयभीत बनी गई. (१३५)
शरीरने काईक शाता आपशे एम मानीने रात्रे शय्यामां कमळपत्र पाथरू, पण तेथी तो मारो उत्ताप बमणो थयो. घडीक शय्यामांथी ऊठीने ऊभी थती, तो घडीक तेमां पाछी पडती एवी दशामां लज्जित बनीने में गद्गद कंठे एक वस्तु अने एक दूहो कह्योः (१३६)
कमळो सूर्यकिरणे विकस्यां होईने उत्ताप करे छे. अमृतकिरण चंद्र पण विषनो सहोदर होईने विष ज उत्पन्न करे छे. चंदन सापना दुःसह डंखवाळु होईने अंगने क्षीण करे छे. तो रत्नहार पण खारा समुद्रमांथी नीपज्यो होईने मदनबाणथी थयेला धामां मीठं भभरावे