________________
સહજાનંદ સ્વામીનું જીવનચરિત્ર
૩૧ થઈ હતી. કોઈકે ત્યાં આવીને જણાવ્યું. ‘‘તમને સહજાનંદ સ્વામી બોલાવે છે. તેઓ અર્ધી હજામતે મળવા આવ્યા. માથે એક કાપડનો કટકો વીંટાળ્યો હતો. મહારાજે દાદા ખાચરને પૂછ્યું: ‘‘તમે ક્યાંથી આવો છો?'' દાદા ખાચરે કહ્યું, ‘‘મહારાજ, હજામત કરાવવા બેઠો હતો. આપની આજ્ઞા થઈ એટલે આવ્યો છું.'' સહજાનંદ સ્વામી કહે, ‘‘ભાઈ, હજામત તો પૂરી કરાવી લેવી હતી.'' દાદા ખાચરે નકારમાં જવાબ આપ્યો. દાદા ખાચરે જણાવ્યું, ““એ તો પછી પણ થાય. આપનો બોલ ઝીલી લેવો એ જ મહત્ત્વનું કામ છે. બીજાં કામ તો પછી થઈ શકે.'' - સ્વામી સહજાનંદે દાદા ખાચરને કહ્યું: ““ગરાસ તમારી બહેનોને આપી દો.'' દાદા ખાચર આપવા તૈયાર થયા. સહજાનંદ સ્વામીએ પ્રશ્ન પૂછ્યો, “હવે તમે શું કરશો ?'' દાદા ખાચરે જવાબ આપ્યો: “મહારાજ, હું હવે ભાવનગરમાં નોકરી કરીશ.'' સહજાનંદ સ્વામી કહે: ‘‘તમે નોકરી કરજો અને બહેનોનો ગરાસ સંભાળજો. તમને વરસના સો રૂપિયા આપશે.'' દાદા ખાચરે એક વર્ષ સુધી બહેનોનો ગરાસ સાચવ્યો. સહજાનંદ સ્વામીએ બહેનોને કહ્યું: “તમે તો ત્યાગી છો. તમારે ગરાસનું શું કામ? તમારા ભાઈને આપી દો.'' બહેનો કહે, “ભલે ભગવાન !'' દાદા ખાચર પાછા દરબાર થયા.
દાદા ખાચર સહજાનંદ સ્વામીના ભક્ત હતા. દાદા ખાચર ગઢડાના હિસ્સાના ભાગીદાર હતા. અો ભાગ એમના પિતરાઈ ભાઈ જીવા ખાચરનો હતો. જીવો ખાચર પણ સહજાનંદ સ્વામીનો શિષ્ય હતો. સહજાનંદ સ્વામી દાદા ખાચર ઉપર
