________________ લીલબાઈના રઘુનાથ સાથે લગ્ન થયાં. ને ચૌદ-પંદર વર્ષની વયે તેઓ સાસરે આવ્યા. - સાસુ વિષે વાત નીકળતાં તેઓ કહેતાં, “પરણીને સાસરે આવી ત્યારથી મને કદી નથી લાગ્યું કે મારે આંખ નથી. મને પગલે-પગલે દોરીને, દરેક વસ્તુ આપીને સાસુએ મારી પર ઉપકાર જ કર્યો છે. સાસુની ચાકરી હું કરું, તેને બદલે મારી ચાકરી સાસુએ કરવી પડે એ વાતનું મને દુઃખ થતું. ત્યારે મારા સાસુ મને કહેતાં કે પ્રભુએ મને આ રીતે અવસર આપ્યો છે ને ચાકરી કરી છૂટું તો તેમાં મને ના ન કહેવાય. વળી બીજાને પુણ્ય રળવા દેવામાં ય પુણ્ય છે. તે વહુને તેના સાસુ ગરમ રસોઈ જમાડતાં. આઠ-દશ દિવસે વગર અવસરે શીરો કરી ખવડાવતાં. ઘરનાં કપડાં સાસુ ધોતાં ને, એ કપડામાં સૌથી વધુ સ્વચ્છ કપડાં વહુનાં રહેતાં! રોજ સવારના માથું ઓળી, વહુના કપાળે ચાંલ્લો કરી દેતાં. લીલબાઈને સૌથી વધારે સુખ તો એ લાગતું કે, બપોરે સાંજે, રાત્રે, નવરાશ મળે ત્યારે સાસુ વહુનું માથું ખોળામાં રાખી સૂવડાવીને માથે હાથ ફેરવતાં, કુટુંબની જૂની વાતો કરતાં. વ્રતકથા કહેતાં ને પદો ગાતાં.” સભાઃ “સાસુ આવી રીતે રાખે તો વહુને તો જલસા જ થઈ પડે.” ગુરૂજી: “બધાંને તમારો અંશોઆરામના જોખાથી જોખતાં નહીં. રાત્રે સાસુના પગ દબાવવાની લીલબાઈએ હઠ લીધી ત્યારે સાસુએ કહ્યું, “મારા પગદુ:ખતાં નથી, દાબો મા”! દુઃખે તો જ દબાય એવું ક્યાં છે બાઇજી? વહુએ કહ્યું, ભગવાન આગળ ઘીનો દીવો ધરીએ છીએ તે કાંઇ ભગવાનમાં તેજ ઓછું થયું હોય તે વધારવા ધરીએ છીએ એવું નથી. હું તો પગ એટલા માટે દાખું છું કે તેથી મારું મન ભર્યું રહે ને થાય કે મારી સાસુના ચરણે મેં મારો હરખ ધર્યો છે. પ્રાર્થના : 2 પડાવ : 10
