________________
એમાંથી થોડું રહેવા દે અને બીજાને આપ ?' અરે, છોકરો કદાચ પોતાનામાંથી બીજાને આપવાનું કહે, તોય આ કહે, ‘ના, તું પી !' છોકરો દૂધ પીએ તો મન ઠરે અને સાધર્મિક દુઃખી થતો હોય, તો રૂંવાડું ય ફરકે નહિ ! ઘર, છોકરા આદિ પ્રત્યે મારાપણું છે, એટલે મન ઠરે છે અને સાધર્મિક પ્રત્યે મારાપણું નથી, માટે એના દુઃખે દુઃખી થવાતું નથી અને એથી જ જૈનત્વ ઝાંખું પડે છે.
જૈનત્વ ઝળહળે ક્યારે ?
જૈનત્વ ઝળહળે ક્યારે ? હૈયામાં દેવ-ગુરુ-ધર્મને જે સ્થાન હોય, તે બીજા કોઈને પણ ન હોય ત્યારે ને ? તમારે તો એમ કહેવું જોઈએ કે, અમને ઘર જેટલું ગમતું નથી, તેટલું મંદિર ગમે છે, પેઢી આદિ ધંધાનાં સ્થાનો જેટલાં ગમતાં નથી, તેટલાં ઉપાશ્રય આદિ ધર્મસ્થાનો ગમે છે, માતા-પિતાદિ વડીલો જેટલા ગમતા નથી, તેટલા સાધુ ને સાધ્વી ગમે છે, કુટુંબાદિ પરિવાર જેટલો ગમતો નથી, એટલા સાધર્મિકો ગમે છે અને ધન જેટલું ગમતું નથી, એટલો અમને ધર્મ ગમે છે.
સભા : એવું બોલીએ, તો તે તદ્દન ખોટું બોલીએ છીએ, એમ કહેવું પડે એમ છે.
કારણ કે હૈયે એ વાત નથી. જૈનત્વનો સાચો આસ્વાદ પમાયો ન હોય, એટલે એવું હૈયામાં ઊગે નહિ અને હૈયામાં એવું ઊગ્યા વિના જ એવું બોલો, તો તો તે ખોટું જ ગણાય ને ? હૈયાને એવું કેળવવું જોઈએ. જૈનત્વને પામેલો આત્મા સાધુ જ બની જાય, ગૃહસ્થપણે રહે જ નહિ અને ગૃહસ્થપણે રહે, તો એનું જૈનત્વ જાય, એવો નિયમ નથી. જૈનત્વને પામેલો આત્મા પણ સંસારને તજીને સાધુ ન બની શકે, એ શક્ય છે, અથવા તો દેશથી વિરતિને પણ ન પામી શકે, એ પણ શક્ય છે, પરંતુ એના હૈયામાં અવિરતિ પ્રત્યે અનાદર અને વિરતિ પ્રત્યે આદર અવશ્ય હોય. ‘અવિરતિ એ પાપરૂપ જ છે, હું અવિરતિમાં બેઠો છું એટલે પાપમાં જ બેઠો છું, વિરતિને પામ્યા વિના કોઈ કાળે મારો ઉદ્ધાર થવાનો નથી.'
—આવી બધી માન્યતાઓ એના હૈયામાં સુદૃઢ હોય. આથી એને એમ લાગે જ કે હું સંસારને તજી શકતો નથી અને એથી મારે ૧૭ -પ્રભુપૃ
૧૭ - પ્રભુપૂજા સ્વદ્રવ્યથી કે દેવદ્રવ્યથી ?
૭
