________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
માટે નહિ જેવી જમીન હતી તેથી મજુરી-દહાડિયા-દહિયાં કરીને પેટનું ગુજરાન ચલાવતે હતે. એનું નામ ઓઘડ,
એવાની પરણેતર વરસ પહેલાં ધાવણી દીકરીને બાળતિયામાં વીંટાળાને ગુજરી ગઈ હતી. ત્યાર પછી ઓ વડે બીજું ઘર નહોતું કર્યું એનું ઊણુ આયખું દીકરીને ઉછેરવામાં ફાવ્યું હતું.'
ને એમ જ દિવસ પછી મહિના ને મહિના પછી વરસે જતાં વાર ન લાગી. દીકરી મોટી થઈ. કેળના સોટા જેવું રૂપ એકાએક ખાલી બન્યું. નસકસતી જુવાની અંતરને ઓરડે આવી ઘૂંઘટે વાળી બેસી ગઈ.
પણ કેવી રૂપાળી...! પિત્તળ સરીખી પીડિવું, હીંગળા સરીખા હાય, પંચ બનાવી પૂતળી, જે દી નવ દીનેનાથ.” અરે ! આવી તે કેક જ સરજનહારે સઈ હશે જગતમાં. “હાલ થયાં હંસવું, બેલે ચંગાં વેણ, મમળ મજલસ ભર્યા, નારી હૂંદા નેણ.” અને..... “આંગળિયા ફળિયા જશી, દાડમ-કળિયા દંત, સોતમેં રેખ સારખી, જિળિયા વળત.”
પીઠ નીચે સાથળ સુધી અડપલાં કરતે નાગણ જે કાળા ભમ્મર એટલે. બિલોરી કાચ જેવી મેટી મેટી મારકણી અને આંખમાં આજેલ કાજળની કામણગારી સેર. પૂનમના ચંદ જેવું મુખ અને એની સિંહ જેવી લાક, ઠઠાંસ ભરેલાં એના રૂપ માંડવા ગામના મેભ વળેટી ગયા હતાં.
ખળ ખળ ખળ વહેતાં ભાદરનાં નીરમાં કે ખોળે વાળી, માથે પિત્તળની હેલ લઈ એ પાણી ભરતી ત્યારે કંઈક લેરખડા જુવાનિયા એનાં લૂબેએ નીતરતાં રૂપ ફાટફાટ થતી જુવાની જોઈને ઘેલા થતા.
રૂપની સાથે એનામાં લેઠિકાઈ પણ આવી વસી હતી. ભર-માસામાંય ગાંડીતૂર બની બે કાંઠામાં ઘુઘવાટા નાખતી ભાદર નદીમાં મગરની માફક સેલા મારતી તરીને એ સામે કાંઠે પહોંચી જતી.
બાપ કહેઃ “બેટા! મારે દીકરી નહિ, પણ તું દીકરે જ છે.” ને દીકરી ખડખડ ખડ હસી પડતી.
ઘરમાં બાપ દીકરી બે જ હતાં. દીકરી પણ બાપને ખુશ રાખવા પડ્યો બોલ ઉપાડતી. મમતા અને વાત્સલ્યનાં અમીઝરણું દીકરીના દિલમાં પણ ઘુઘવાટા બનીને વઘ જતાં. બાપ દીકરીની આવી ચારી જોઈ એ ઓછો થઈ જતો. એની આંખમાં હરખનાં આંસ ભરાઈ આવતાં,
ને એ દીકરીનું નામ માણેક.
દીકરીની ફૂલગુલાબી જુવાની જોઈ બાપ કહેતોઃ “બેટા ! હવે તારાં ઘડિયાં લગનિયાં કરી દઈને તને સાસરિયે વળાવી દઉં એટલી આ જીવને અભળખા છે.”
એવું બેલશે નહિ, બાપા ! મારા ગયા છે તમારું ?” એમ કહી માણેક બાપને મેં આડે હાથ દેતી ને બાપની બેચેની વધતી. એ વિચારતે ઊજળી તેય રાય. પારકું ઘરેણું. કાવ્ય શું થાય ને ખબર છે? છતાં દીકરી ઉપર ધડને ભરોસે હતા કે માણેક ફાટે, પણ ફિટ તે નહિ જ.
પણ એક દિવસ એ સુખી ઘર પર વીજળી ખળી. ભલે ભોળા એધડ પણ સમસમી ગયે. લંપટ મળુભાની આંખ માણેકના જોબન પર ઠેરાણી હતી. એની પસ્ત્રીલેલુપતાએ હદ વટાવી માઝા મૂકી હતી. સામી પાટીને મૂળુભાના કાને માણેકનાં રૂપની વાતે રોજ આવતી ત્યારથી એ માને પિતાની કરવાના ઘડા ઘડવા લાગ્યો હતે. પથિક-દીપાવા-પૂતિ ડિસેમ્બર/૧૯૯૧
For Private and Personal Use Only
