________________
૧૭૭,
શયનાશન, યાન ( યુદ્ધ પાલખી વગેરેને), કુષ્ય અને ભાંડ એ બ્રાહ્મપરિગ્રહને ત્યાગ, તે બાહ્ય પધિત્યાગત૫ છે, અને મિથ્યાત્વ ૧, વેદ ત્રણ (સ્ત્રીવેદ પુદ નપુંસકવેદ) હાસ્ય, રતિ, અરતિ, શોક, ભય, જુગુપ્સા, ક્રોધ, માન, માયા, લેજ, એ અભ્યન્તરપરિગ્રહને ત્યાગ, તે અત્યન્તરે પધિત્યાગ છે. ૨૬. उत्तमसंहननस्यैकाग्रचिन्तानिरोधो ध्यानमाऽऽन्तर्मुहूर्तात् ॥२७॥
અર્થ–(૩મનન) ઉત્તમ સંહનનવાળાને (સામન્તદૂત) અન્તર્મુહુર્ત પર્યન્ત (કાન્તાનિરો) એકાગ્ર ચિન્તાને નિરોધ કરે તે (ધ્યાન૫) ધ્યાન છે. માવાર્થછ સંહનમાંથી પહેલાના વાવૃષભનારાચસંહનન, વજનારાચસંહનન અને નારાચસંહનન એ ત્રણ ઉત્તમ સંહનન છે. એજ ત્રણ સંહનન ધ્યાનનાં કારણ છે. જે પુરૂને એ ત્રણ સંહનન હોય છે તે ધ્યાન કરી શકે છે. એ ધ્યાન ઉત્કૃષ્ટપણે અન્તર્મુહુર્તપર્યન્ત રહે છે. મોક્ષ થવાને કારણભૂત વાવૃષભનારાચસંહનનજ છે. ચિત્તની . વૃત્તિને અન્ય ક્રીયાઓથી ખેંચીને એક તરફજ સ્થિર રાખવી તે, એકાગ્રચિન્તાનિધિ અથવા ધ્યાનતપ છે. ર૭.
ગારિૌદ્રવીર ૨૮ | અર્થ–આર્તધ્યાન, રદ્રધ્યાન, ધર્મેધ્યાન અને શુક્લ ધ્યાન એ ચાર પ્રકારના ધ્યાન છે, તેમાંથી આર્ત અને રેદ્રધ્યાન, એ અપ્રશસ્તધ્યાન છે અને ધર્મેધ્યાન તથા શુકલધ્યાન એ પ્રશસ્તધ્યાન છે. ૨૮,
