________________
૪૦ : સંસાર ચાલ્યેા જાય છે :
થયું. પરિણામે આપ પધાર્યા છે અને મારી સખીનું હાસ્ય પુનઃ પ્રગટાવા એવી મારી
આપશ્રીને વિનમ્ર પ્રાર્થના છે.’
સુલસાએ રાજકન્યાના ગૌરવદન સામે જોઇને કહ્યું: ‘પુત્રી, તારૂં દુ:ખ સાંભળીને મારૂં હૃદય પણ ધ્રુજી ઉઠયુ હતુ. મારી પાસે અજોડ શક્તિ છે. તુ કહે તો નકથને પોપટ બનાવી પાંજરામાં પુરીને તારી પાસે હાજર કરૂ.’
‘ના દેવી. હું કેવળ....'
યુવરાજ તારા સ્વીકાર કરે. તને પરણવા
આવે એમ ઈચ્છે છે ને?’
મણીએ લજ્જારક્ત વદન નીચુ નમાવ્યું. ‘તારૂં” સુખ છીનવી લેનાર વનવાસિની તરુ ગર્દભી મનાવીને હાજર કરૂ ?' આ પ્રશ્નથી રાજકન્યા કમકમી ઉઠી. તે ખાલી: ના દેવી, હું માત્ર
મારા
પ્રિયતમ
વિષ્ણુ છુ.’
‘ભલે. તારી મનાકામના પુરી થશે. પણ મારે છેક રથમંન નગરીમાં જવુ પડશે અને ત્યાં થાડા દિવસ રહેવુ પઢશે, કનકરથ અને તેની વનવાસિની વચ્ચે જો નિમળ પ્રેમ હશે, ને મારે જુદી જ રીતે કાંઇ કરવું પડશે. પરંતુ
સુવરાજ કનકરથ અવશ્ય અહીં આવશે અને તને જીવનસ ંગિની મનાવશે. તુ હુંવે નિશ્ચિત રહેજે. હુ કોઇપણ કાય હાથમાં લઉં છું એટલે પુરૂ જ કરૂ છું.'
રૂક્ષ્મણી અને સુંદરીએ ચેગિની સામે મસ્તક નમાજુ, રાજકુમારીએ કહ્યું: ‘મહાદેવી આપના પ્રવાસ માટેના જે કંઇ સાધના.....
રાજકન્યા વાકય પુરૂ કરે તે પહેલાં જ સુલસા ખડખડાટ હષતી ઉભી થઇ અને મેલી: “પુત્રી, તારે કશી ચિંતા હૅરવાની નથી. હું માત્ર એક જ પ્રહરમાં થમન નગરીમાં પહેાંચી · શકીશ. મારાં સાધના મારી મુઠીમાં જ પડયાં છે. હવે હું મારા આશ્રમે જ છું. આવતી
કાલે જ હું તારું કાય શરૂ કરીશ. જગઢ બા તારૂ કલ્યાણ કરે. તારી મનેાકામના પૂર્ણ કરે.'
સુલસાએ મને હાથ ઉંચા કરીને આશીર્વાદ આપ્યા અને અને સખીઆએ તેના ચરણમાં પુનઃ નમસ્કાર કર્યા.
અને વળતી જ પળે સુલસા અદૃશ્ય થઈ ગઈ. ખંડના દ્વાર ખુલ્લાં થઈ ગયા. ઘંટડીના મધુર અવ્રાજ સભળાવા માંડયો. રાજકન્યાના વદન પર પ્રસન્નતાના પ્રકાશ
નાચી રહ્યો હતેા.
માનવીના પ્રાણમાં જ્યારે મરી ગયેલી. આશા પુનઃ જીવિત બંનવા માંડે છે ત્યારે માનવીના નયનાનું તેજ આપે।આપ ખોલી ઉઠે છે.
ગિની દેવીની શક્તિ અદ્દભુત છે.’ રૂક્ષ્મણીએ સુંદરી સામે જોઈને કહ્યું: ‘સુંદરી,
· દેવી, આપણા રાજભવનમાં ચકલું પણુ પ્રવેશી ન શકે એટલા રક્ષકા, પ્રહરીએ અને માણસા હોય છે; છતાં ગિનીદેવી આપણા ખડમાં આવી પહોંચ્યા. વળી ઘટડીના રણકાર કોઈએ સાંભળ્યે નહિ. એના આગમનની
આપણા સિવાય અન્ય કોઇને ખબર પણ ન પડી. મને તેા શ્રધ્ધા છે કે ચેગિનીદેવી અવશ્ય
કાય સિધ્ધ કરશે.’
‘મને પણ વિશ્વાસ બેઠા છે.’રાજકુમારીએ હ`ભર્યા સ્વરે કહ્યું.
સુંદરી રાજકન્યાના હભર્યા વદન સામે જોઈ રહી. ત્યાર પછી પ્રેમથી સખીના હાય પકડતાં મેલી: ચાલ આપણે બહાર ઉપવનમાં જઈએ. હમણા ઘણા સમયથી આપ‘ઉપવનમાં ગયા જ નથી.’
હા ચાલ. આજ તે મારૂં મન તુ નાચવા કુદવા માટે તલસી રહ્યું છે.' કહી રૂક્ષ્મણી ખંડ બહાર નીકળવા અગ્રસર થઈ.
