Kalyan 1946 Ank 03

Author(s): Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir

Page 17

- મંગલ માર્ગ, ઉજવાશે. ભાવિનાં શુભની આશા પ્રત્યેક માનવ જોઈએ. ધારી અસર નીપજાવવાનું જે બળ પ્રાણુને હોય છે, પરંતુ તે આશાનાં અનુપમ આત્માના અચળ પ્રવાહમાંથી વહેતા સંગીત દશ્યનાં દર્શન કાજે માનવીએ પહેલેથી તેયારી સૂરમાં છે. • કરવી પડે. તે સિવાય તેની તમામ આશાઓ જે પાંચ ઈન્દ્રિય માનવી માત્રને મળી છે, નિરાશાના ગર્ભમાંજ સમાઈ જાય. આપણી તેના ઉપર સ્વામિત્વ હક્કો સ્થાપ્યા બાદ માનવી આસપાસ તરતાં સુખદુઃખનાં પ્રેરક દશ્યને સાચો માનવ બની શકે. બાકી ઈન્દ્રિય જય કલાની લિપિમાં કેરીને, માનવસંઘને એ સિવાય સાચી જીત મળતી જ નથી. આંખેને
ખ્યાલ આપવું જોઈએ કે, સુખદુખ કે ઉભય- અસાર દર્શનમાંથી સાર દર્શનમાં રમવાની માંથી એકેય ચીરંજીવી નથી. ચીરંજીવી છે તાલીમ અપાય, કાનને અમૃત–કાવ્ય શ્રવણની આપણી આનંદપર્વણીનું પરમ મંદિર; માંગલ્ય- શિક્ષા મળે, જીભને સત્યરચારનું ઔષધ કારી સનેહનું પિષણ એજ એક એવું અનંત- પીવરાવાય, નાકને સત્વની સુગંધને અભ્યાસ જીવી તત્વ છે, કે જેની પ્રતિભા સદા એક મળે અને ત્વચાને ઉષ્ણ-શીતથી પર બનવાનું સરખી પ્રાણુવન્ની અને પવિત્ર રહી શકે છે. ભાન કરાવી શકાય, ત્યારેજ “સર્વમગલને
સ્નેહના પિોષણ કાજે આત્માના આરેથી સમ- આપણે પહેલો પાઠ પૂરે થાય, સર્વના મગલની ભાવની બંસરીના સૂર કલુષિત વાતાવરણની આપણી સાત્વિક ભાવનાને વિજય થાય. મધ્યે જીવતા માનવસમુદાયનાં અંતરે ફેલાવવાં
- અડપલે અને ડાહ્યો “શ્રી જાતિન્દ્ર દવે એક અડપલે કરે છે જેનું નામ, ડાહ્યો શાણે છોકરો ડાહ્યો જેનું નામ, અતિશે કરતો અડપલાં જઈ બેસે જે ઠામ. * શાન્ત થઈ બેસી રહે જઈ બેસે. જે ઠામ, વહેલો ઊઠે ના કદી, સૂએ વહેલે વીર, બાળક મિત્રો આવતા, રમવા એની પાસ, ઊઠી રમવા દેડતો જાણે છૂટયું તીર. રમત ભૂલવી તેમને શીખવે લેસન ખાસ - પંદરવીસ લઇ આવતો બાળક રમવા ઘેર, ગુરુને દેવ સમા ગણી પૂજતા તેના પાય,
શીશા યાલા કાચનાં ભાગે સારી પર શાળામાંથી નીકળી, ઘેર પાસરે જાય, શાળામાં શીખે નહિ, ગરાને તો ગાળ, કદી ન જુઠ બોલતો, મુખથી દે ના ગાળ, માબાપે આશા મૂકી, ના સુધરે આ બાળ, આવ્યો અવનિ પર ફરી, હરિશ્ચંદ્રકલિકાળ,
“ઓ ઇશ્વર, ભજીએ તને મોટું છે તુજ નામ, વિદ્યા પારંગત થયો, “ડિગ્રી વિધવિધલીધ, : શિક્ષક માંદા પાડતું, થાય અમારો કામ, શિક્ષક ને માબાપને સંખ્યા સૌ વિધ. “શિક્ષક ઠોઠ બંધાય છે, શીખવે એ શી પેર?... “નામ કાઢશે છોકરો, થશે સન્ત મહન્ત” શાળા બદલી આરચૌદ આવ્યો પાછા ઘેર, ગુરુએ માબાપે કહ્યું “વર કીર્તિ અનન્ત.” વાતવાતમાં બેલતો જુઠાં વેણુ અનેક, ન્યાય, દયાને સત્યને અણનમ ભક્ત અડેલ, - ગુરુએ માબાપે કહ્યું, “વહી જાશે આ છેક દંભ પ્રપંચ સહે નહિ, ખમે ન એકે પોલ. લુંટી નાના બાળને હૈયે એ હરખાય, ફરતા સૂર્ય શશી અને ફરતી ખલ્ક હંમેશ, 3ળા કાઢી દીનને ધમકાવી મલકાય. પણ એના સિદ્ધાંત તે, ફરે ન કદી યે લેશ.