________________
૧૩૨
કલ્યાણ :
પ્રજાના હૈયામાં દુષ્કાળના અંગે જે લાગણી ઉઠેલી તેને કવિશ્રી સ્વયં અ પંક્તિઓમાં ઉચ્ચારી ગયા છે.
સાહિત્યસર્જક અને તેમાં પણ લેકેાપકારક સરળ અને ધા સાહિત્યના સરજનારા કુશલ ધર્મગુરુએ જ્યારે સાહિત્યદ્વારા બાલપ્રજાને મા દર્શાવવાને મથતા હાય તે વેળાયે એએની પ્રકૃતિ કે સ્વભાવ સામાન્ય રીતે એ પ્રકારે રહે છે–રહેવા જોઇએ. જેથી ખાલ–અજ્ઞાન જનસમુદાયનાં હૃદયેા આવા મહાપુષો પ્રત્યે હંમેશાં આદરભાવ અને પૂજ્યબુદ્ધિ ધરા વનારા ને! આ માટે આ મહાન પુરુષોને લેકસસ, પરિચય અને લાકની ભાષા, વ્યવહાર તેમજ રૂઢિને પણ પોતાની ભાષામાં વ્યક્ત કરવા પૂર્ણાંક કેટલીક વેળાયે તેની નજીકમાં આવવું પડે છે. આમ કરવાથી આત્મીયતા કેળવાતાં આબાળગાપાલ પ્રજાને ધર્મના સંસ્કારાદારા ભાવના, ભક્તિ કે શ્રદ્ધાને મહામૂલ્ય ગુણવારસા નિઃશંક રીતે આપી
શકાય છે.
આથી સમજી શકાશે કે, ‘ પૂર્ણાંકાલીન શાસનપ્રભાવક સમથ આચાયદેવા તેમજ વિદ્વાન સુવિહિત મુનિવર આદિ જૈન સાધુ-મહાત્માઓએ; તે તે કાળના વાતાવરણને, પ્રસંગને અને ઐતિહાસિક બનાવોને પોતાની સાહિત્યકૃતિમાં સંકલિત કરવાની જે હિતકર પ્રવૃત્તિઓ આચરી છે ’-તે કેવળ લોકપ્રજામાં આત્મીયતા કેળવી, તેઓને પોતાની સન્મુખ આણી, લેાકેાત્તર ધર્મ, નીતિ, દાન, શીલ, તપ અને ભાવનાના સુંદર સંસ્કારો તેમાં પ્રગટાવવા માટે જ. આ સિવાય અન્ય કયા હેતુ કે સ્વાર્થાં જૈનસંસ્કૃતિના પ્રચારક લોકોત્તર મહાત્મા પુષોને હાઇ શકે?
કવિ શ્રી સમયસુંદર ગણિવરે પણ આ જ એક શુભ આશયથી, અનુકંપાદાન-કે જે જૈનશાસનમાં સર્વ પ્રકારના ધર્માચારોનું મૂળ ગણાયા છે,—તેનુ મહત્ત્વ દર્શાવતાં પ્રાસગિક રીતે તે કાળના ઐતિહાસિક દુષ્કાળનો ઉલ્લેખ પોતાની કલમદ્રારા કરી, એમ ઉપદેશ્યુ` કે, · જો પૂના પુણ્યોનું યથી પ્રાપ્ત સુંદર કેાટિની ધનધાન્યાદિ બાહ્ય સાંસારિક સામગ્રીને સદુપયોગ દીન, અનાથ કે દરિદ્ર આત્માનાં દુ;ખાને દૂર કરવામાં નહિ
r
