Jain Dharm Prakash 1911 Pustak 027 Ank 06

Author(s): Jain Dharm Prasarak Sabha
Publisher: Jain Dharm Prasarak Sabha

Page 3

ભા' ] પંડજ અક્ષય અને અખંડ તૃપ્તિ થતી હોય તો ક્ષણિક તૃપ્તિ કરનાર વિશેનું જ્ઞાનીને શું પ્રજન છે ? સદૂગુણ સેવનથી સાક્ષાત્ આત્મ
ને અનુભવનારા જ્ઞાની પુરૂ વિષમ એવા વિષય સુખને આદર કરતાજ નથી. વિવેચન -નિજ ગુણ-દીન જ્ઞાન ચારિત્રાદિકનાજ સેવનથી ખરૂં સુખ પ્રગટે છે એ સર્વ સર્વદશી વીતરાગ પરમાત્માનો સાક્ષાત્ અનુભવ છે, એ વાતની દર પ્રતીતિ થતાં અને આ પ્રગટ દેખાતું દુનિયાનું દ્રશ્ય સુખ મૃગતૃણુ સમાન અસાર છે એવું સગેટ ભા ને છતે સાચા પરમાર્થિક સુખના અર્થી ગકર્તી જેના પણ છ ખંડની અખંડ કિ નૃવનું તજી દઈ સતું ચારિત્ર શ્રી સ્વીકાર કરી પ્રમાદ રહિત તેનું પાલન કરે છે તે તે પવિત્ર રત્નત્રયીના પ્રભાવે સમસ્ત કલેએને એના કરી અખંડ અબાધિત શિવ ન પામે છે. પરંતુ જે મોહ-અજ્ઞાન વશ થઈ પ્રાપ્ત થયેલાં વિષય સુખમાં પાર થઈ જાય છે અથવા નહિં પ્રાપ્ત થયેલાં અનિવ વિષય સુખની ઈછા કરે છે તે બાપડા ક્ષવિક અને કપિત અસાર સુખની ખતર શાધન અને સ્વભાવિક નિરૂપધિક સુખ મેળ વાણી ખરી તક ચકી છે. રાની વિવેકી એવી ખરી તક ચૂકી જતા નથી. તે તો સમજે છે કે આ દુર્લવ મનુષ્ય જન વિગેરે સતુ સામગ્રી વગર કદાપિ કેઈને પવિત્ર રત્નત્રયી પ્રાપ્તિ થતી નથી અને તે પવિત્ર રત્નત્રયીને આરાધન વગર અક્ષય અબાધિન શિવ સુખ પ્રાપ્ત થતું નથી તેથી પ્રબળ પુન્ય ચગે પ્રાપ્ત થયેલી આ સોનેરી તકને સદ્ ઉપયોગ કરવા તેઓ ગફલત કરતા નથી. તેઓ સ્વાનુભવથી જોઈ શકે છે કે સ્વાભ ગુણના ચીર પરિચયથી પ્રાપ્ત થતી શાંતિ રાખંડ બની રહે તેવી હોવાથી આદરતા રોગ છે ત્યારે વિષય જન સુખ કેળ કદિત ક્ષણિક અને અસાર હોવાથી તજવા ગ્ય છે. આવી રીતે વિતેલી વસ્તુ સ્વરૂપને યથાર્થ જાણનાર જ્ઞાની પુરુજ વિષ". સુખને નિષ તુલ્ય લેખી તજે છે અને નિજ ગુણ અભ્યાસને જ અમૃત નર સમજી સદા એની પરમ શાંનિને સાક્ષાત અનુભવે છે. આવા નાની-વિવેકી
મૃત તુલ્ય નિજ || ભાગ ૧) લાલ નિ તુલ્ય વિષય માં કેમ રાગે? અબ ન જ રાગે. કેમકે આ ગુણ ૨ાણતાથી કેવળ શાન્ત રસની જ પુછી શા છે અને વિજય સુખમાં રકત થવાથી વિવિધ તાપની જ
હવે શરકાર સર્વ રસાધિરાજ શાંત રસનુંજ માડાન્ય જણાવે છે રાજો માવા ાિકિથા || सा न जिजियारा, परसास्वादनादपि ॥ ३ ॥