Buddhiprabha 1961 05 SrNo 19

Author(s): Chabildas Kesrichand Sanghvi, Bhadriklal Jivabhai Kapadia
Publisher: Buddhiprabha Samrakshak Mandal - Khambhat

Page 5

પાયા ડગમગ છે
[તંત્રીલેખ] માનવીએ આજ બધા ગુમાવી છે. ઈશ્વરમાંથી નહતી. સમાજનું શાસન ને તેના સાધનો માત્ર એ વિશ્વાસ છોડી ગયા છે. કર્મમાંથી એની આસ્થા મુઠીભર માનવેના હાથમાં જ નહતાં. કેઈને પહેરવાં ડગમગી ઉઠી છે. અરે ! હવે ખુદ એને પિતાનામાં જ કપડાં ન મળે તે કલિકાલ સર્વ શ્રી હેમચંદ્રાચાર્ય યકીન નથી હ્યું. અને આ માટે એની પાસે કારણે મ ઝીણાને મુલાયમ કપડાં છેડો જાડામ્બડ કપડાં છે. સબળ કારણે છે. જિંદગીની વાસ્તવિકતા એની પહેરતા હતા. અને ત્યારે કુમારપાળની આંખે રડતી સામે પડી છે. અને આજ એ ધર્મ-કર્મભગવાનની હતી. સમાજને અને સભ્ય પણ પ્રાથમિક જરૂરિબાબતમાં અબ્રધ્ધાળુ બને છે.
વાતથી વંચિત ન રહે તેવી વ્યવસ્થા હતી. પૂ. માનવીની બુદ્ધિએ એટલે બધે વિકાસ
શ્રમણ ભગવતે પણ ત્યારે સમાજની કોઈ વ્યકિત
ભૂખી, બેઘર ને નગ્ન ન રહે તેની સાચી ચિંતા સાથે છે કે ધર્મની વાત પર, કર્મની ફિલસુફી પર એને શંકા જાય છે. અને બીજુ આજના
કરતા હતા અને સમાજને જરૂર પડે પડકારતા
પણ હતા, માનવી જેટલી જિંદગીની નગ્નતા કોઈ યુબમાં નહતી.
એક બાજુ આપણા પૂર્વજોનું ઉજળું ચિત્ર આજના માનવીની સામે અનેક સમસ્યાઓ છે. છે અને બીજી બાજુ અત્યારના સમાજનું દેખાતું
છે અને બીજી બાજા અત્યારના સમા એને એના ઘરની સમસ્યા છે તેના કુટુંબની સમસ્યા ને કહેવાતું ઉજળું જ ચિત્ર છે. આપણે સમાજના છે. સમાજના વ્યવહારો એની સામે કાચુ ફાડીને પાંચ-પચીસ ઘરમાં બે ટંક ખવાતું હોય, તે બેઠા છે. અરે ! એને એની પિતાની ખુદ સમસ્યાઓ ઘરના ભાઇબેન ને બાળ સફાઇબંધ કપડાં પહેરીને છે. આજે માનવી, ભૂખ ને હાડમારી, ગરીબાઈ ફરતાં હાય એથી કંઈ આખે સમાજ સુખી ને તે બેકારી, ગુલામી અને દમન, સરકાર અને
સમૃદ્ધ છે તેવું માની લેવું ને કહેવડાવું એ તે નરી સમાજની નિર્દભરી નજર, કૌટુંબિક કલેશ અને
બાલીશતા જ છે. આ પણ સમાજમાં એવા કંક ઝઘડા, આતત્તિઓને ઉકળાટ વગેરેને જેટલું
ઘર છે જે એક ટંકનું ભોજન મડ પામે છે. સામને કરે છે તેટો સામનો ભ મહાવીર તેમજ તેમના બાળકે મહામહેનતે શરીર પર શી થરા વાંકે . કુમાર કાળ મહ ર જાના જમાનાને માનવી પણ
છે, ભણવાની ઉંમરવાળા કંઇક બાળો મહેનત કરવા ન કરતે.
જાય છે, ગરીબાઈથી પીસાતી કંઈક કુમળી કન્યાઓ ત્યારે સમાજ સુખી ને સમૃદ્ધ હતા. દરેકને પૈસાને પગે છે. શ્રાવક સમાજનું આ કરણ ચિત્ર હવા પર, પહેરવાના કપડાં ખાવાને પૂરતું ધાન, છે તો બમણ સંસ્થાનું પણ તેવું જ દાણુ ય છે. નિર્દોષ આનંદ માટેના સાધને, વિકાસ માટેની કંઈક વૃદ્ધ પ્રમાણે ઉપાશ્રયમાં એકલા સેવા વિના, સરખી તકે હતી. જીવન એટલું સરળ ને સ૬, સંભાળ વિના બાકીનું આયુષ્ય પૂરું કરે છે. અંદર નિયિત ને નિરામય હતું કે દરેકને ફુરસદ મળતી અંદરના મતભેદને લીધે કંઈક વેશ ફગાવીને ચાલ્યા હતી. અને વધુ તે ત્યારે સમાજ દરેકની ચિંતા જાય છે. અને મહેમાંહેના ઝઘડાના કારણે એટલી કરતે હતા. સમાજને એકાદ સભ્ય દુઃખી ને નિર્બળ કડવાશ વધે છે કે ગુરુ ને શિષ્ય સામસામી દીશામાં છે તે તેની સંભાળ લેવાતી હતી. આજના
કંટાઈ જાય છે, શ્રી અલના તે સમયના સમાજ સભાસને આવી ભંગાર કક્ષામાં છત માનવી એને