________________
ડોશીએ કળતાં દળતાં વિચાર કર્યો : “ સારું આજથી આઈ હંમેશને માટે રહેવાનું છે. એ થયું, રામનાં લમ્બ નથી કર્ય, નહિતર બિચારી સિવાય હું બીજું કંઈ જાણતી નથી.” પારકી જણીનું શું થાત ?'
અમથીમા આ બધું સાંભળીને મુંઝાઈ ગયાં. હાશીમા પાસે માતૃધ્ય હતું, પણ તેમની અને મુંઝવણમાં ને મૂંઝવણમાં બોલ્યાં, “ના બેટા, પાસે બીજાના હિતને પણ ખ્યાલ હ. વળી પાછો એવું ન હોય. તારી જુવાનીનાં સપનાં તું બીજે બીજે વિચાર આવ્યો :
પુરાં કર. દીકરી ! તારા જીવનને, નસીબ લઈ જાય “હું કેટલા દહાડા ? મારા પછી રામલાનું ત્યાં તું તારે જ માડી ! તું આવી ગઈ એટલું જ કોણ?” આવા જાત જાતના વિચાર મનને સતાવી બસ છે દીકરી ! મારા આશીર્વાદ છે, કે તને સુખી રહ્યા હતા.
ઘર મળે ! અને તું તારા ભર્યા . ” છે વિસામો ખાધો. પાછી વંડી ફેરવવી
અમથીમાથી આગળ ન બેલાયું શરુ કરી. ત્યાં થોડી વાર પછી એ આવીને એ પણ એ પૌવનાની આંખમાંથી ચોધાર આંસુ ઘંટીના હાથાને થોભાવ્યું. અમથી માને કર્યું આ તે સરી પડ્યાં. એનું મન પણ ઘડી ક્ષણે માટે પેલાં નસબહેને લાગે છે. વળી, આછું અધારું
ભરાઈ આવ્યું. પિતાના પાલવીિ આંખે લુછી એટલે બોલ્યાં,
લું પુસ૬ ખાઈ લીધું ! પછી લાગ્યું કે હવે કંઈ બેન, તમે અત્યારે અહીં ક્યાંથી?” ભલી શકીશ, એટલે હિંમત એકઠી કરી થોડીવાર સામેથી જવાબ મળે: “ના, હું કઈ
પછી બોલી, બહેન નથી. હું તો તમારા ઘરની.. '
“મને મારું નશીબ અહીં જ લઈ આવ્યું છે. અમથીબા તે અચંબો પામી ગયાં એને કહ્યું
મને લાગે છે, આ ઘર મને સુખી કરશે. આ મારું તે પણ સ્વપ્નમાં તે નથી ને !
ખરું ઘર છે. આ ઘરમાં વાણું ઘણું ભર્યું છે, તે
મને ભેગવવા દ્યો. મને અહીં રહેવા . સેવા ત્યાં તે નાં આવેલી વહુ પગમાં ઢળી પડી.
કરવા ઘો.” ડી ક્ષણે પહેલાં જ જેના હિતને તે વિચાર કર્યો હતો, તે સાક્ષાત અહીં શા માટે આવી
“સેવા કેની સેવા, બેટા અમથીમાએ પહેચી હશે? અત્યારે વહેલી પરેડ ક્યાંથી આવી હશે ? પાછી એકલી લાગે છે ! એને કોણે કહ્યું
“મા ! શા માટે મને શરમાવે છે ? કેની હશે ? સગાઈ તોડવાનું કહેવા આવી હશે ? આવા મેવા..તે તમારી અને તમારા દિકરાની' આવા અનેક પ્રબ અમથીમાના મગજમાં ઘેળાવા એ વિચાર છોડી દે દીકરી ! તારા જેવી ભાષા પણ એમને એક પ્રશ્ન પૂછ્યું નહિ. પોતે સમજીને એવી હઠ ન રોમે. બેસ, તું અમારા મૌન જ રાખ્યું.
બનેની આશિષ લઇને જા! ત્યાં તે એ વાન વહુ બેલી, “મને ના, મારે આશિષે લઇને જતા નથી રહેવું. ખબર મળ્યા. '
હું તે અહીં જ રહીને આશિષ લેવાની છુંએની પણ તું અત્યારે એકલી કઈ રીતે આવી ખાતરી કરવી છે, તે જુઓ, બહાર ને જુઓ ! Tતને ભલે આવવા દીધી ? અમથી માએ મૂછયું. અમથોમાને થયું, એવી તે શી ખાતરી કર; એ બોલી, હું કેવી રીતે આવી, તેની પાળવાનું આ કહે છે, એમાં પોતાને કંઇ સમજ ન તેલ ભર્યો છતિહાસ છે, એ કંઈ કહેવાની પડી એટલે બહાર આવ્યાં અને જે તે રામ જરૂર નથી. હું તે એટલું જ જાણું છું કે મારે ઘસઘસાટ ધિતું હતું. તેના ગળામાં વરમાળા
પુછયું.
