Buddhiprabha 1915 12 SrNo 09

Author(s): Adhyatma Gyan Prasarak Mandal
Publisher: Adhyatma Gyan Prasarak Mandal

Page 13

સન્યાસ અને શિષ્યવ્રત,
૨૬૯
હ્યો છેશું પશુ પંખીની આંખે માનવ હિણ! માયાના કે દયાન શું અંશે માનવમાં નથી? ભાસે નૂર ભરેલ ભવ્ય ભૂકુટિ, આભા રો શૈર્યથી, પહેર્યો પાપ કસ, ધ જરકસી જામો રૂડે કિમ્મતી; તે જામે સમશેર એક લળકે ને દંડ હસ્તે દીપ, છાજે આ સી ચિવ રાજસતને યુવાન કલ્પાય તે. દળ્યું યુવાનનું હૈયું સિદ્ધાર્થની સમાધિથીઃ
નિવેદે વાંછના સ્વામીને ચરણે શિરવન્દીને – સકારશે મુજ રાંકને
“સ્વામિનું ! અગણિત વનન આપને. “ બહુ દૂર કંચબ દેશ ત્યાંને રાજપુત્ર હું જવી,
અભિધાન હાર ચન્દ્રસિંહથી ઓળખે એ માનવી; “ પ્રભુતા પ્રભા તમ પવન લહરીથી મહને માહિત થઇ, " મુજ સમૃદ્ધિ, હિસગાં, સંસાર ત્યજી આવ્યો અહીં.
“સકારો મુજ રાંકને
“ સ્વામિન
“લવ ચાહું ના ઇલેકને,” બુદ્ધની વળી દષ્ટિ અહીં
બોલ્યા ના યુવાન કરતા વિનંતિ –
બાભકાળથી બહુ વિધિ ધર્માનુસારજ સંચર્યો, “મહે સદગુરૂની સહાયથી, વ્રત, દાન, તપ બહુ આદર્યા; “ મુજ જીવન કીર્તિથી ભર્યું, વ્યવહારમાં નિપૂણ વળી, “શું હોય નહિ હું પાત્ર બે કેમ ના? શકે છે કળા ?
શિષ્યવૃત્તિ મુજમાં ના રહી?
કહેશે કંઈ.
કહે બુદ્ધ આટલું -“ના-નહિ.” “બુદ્ધ કાંઇ તે બે સહી !
ધન્ય ! ” ગુવાન બંધ થશે કહી.
પડઘા પડે તે રાજવીના હદય વિષે અવન; ગીત-“ ના-નહિ”નું ચાલું. પામ્ય ઉર કાંઈ અનુભવે.
પ્રભુ! માન્યતા મુજ ઘોળી પીઉં, કરૂં આપ ઈચ્છા-મારી; થઉં બ્રિબ શી રીતે હમારે બેધશે કરૂણા કરી.